Titel: Titel: Titel ...

Hallo medemens!

Nog eens een dit keer enigszins laattijdige update (internet lag de hele week plat) met wat recente gebeurtenissen die op de internationale significantieschaal weliswaar geen potten zullen breken, maar toch de significantiedrempel voor opname in mijn blog halen.

Het eerste van deze gebeurtenissen is nog maar eens een voetbalmatch in het dorp waarnaar ik mijn gastfamilie maar weer als een gewillig puppytje ben gevolgd. Ik dacht hier enkele foto’s van genomen te hebben, maar mijn geheugen durft mij wel eens beliegen. Zoals ik al eerder vermeldde heeft het de twee weken die dit sportieve spektakel voorafgingen quasi non-stop geregend en je hoeft geen voetbalspecialist te zijn (want dat ben ik immers niet) om te begrijpen dat excessieve regenval zo zijn effecten heeft op voetbalvelden. Ze durven er dan al eens wat zompig, modderig en glibberig bijliggen. Dit heeft op zijn beurt dan ook weer zijn effecten op het eigenlijke spelen... Schuif- en ploeterplezier verzekerd, dus. Mijns inziens hadden ze evengoed met bootjes het veld op kunnen gaan of de voetbalwedstrijd gelijk afgelasten en er een waterpolowedstrijd van maken.

Een andere gebeurtenis heeft zijn wortels in de vorige week en had zijn uitwerking de voorbije week en daaropvolgende weken. Om de vier weken is er immers een test gepland om te zien hoe ver je Spaans gevorderd is. Indien uit deze test blijkt dat je meer hebt gedaan dan in de les aanwezig zijn en voor je uit staren, mag je naar het volgende niveau. Dat  is bij mij dus gelukt en daarop heb ik een nieuw lessenrooster gekregen met daarbij horende nieuwe hoofdleraar. Hierop moet ik toch enige commentaar geven, te beginnen met het minst slechte nieuws (ik weet het, ik ben een eeuwige optimist.). De nieuwe leraar is degene die ik in een vroege blog beschreef als “niet bijster levensvreugdig”. Ze ziet er nog steeds uit alsof ze zich elk moment in een van de talloze Costa Ricaanse vulkanen kan storten, maar de les is zo slecht niet: het gaat niet tergend traag vooruit en de slaapverwekkendheid is gematigd. Mijn minder positieve berichten komen uit de hoek van de zogenaamde spin-lessen*. Deze gingen voorheen over ‘uitspraak’ en ‘basiscommunicatie’, maar zijn nu vervangen door ‘correctie van fouten’ en ‘bekende mensen’. Laten we daar even een boompje over opzetten (We moeten immers ten allen tijde aan het milieu blijven denken!).

Te beginnen met foutencorrectie. Dit lijkt op het eerste zicht een nuttige tijdsbesteding, ware het niet dat noch de leerlingen, noch de lerares weten over welke fouten het precies gaat. Bij gebrek aan magisch op het bord verschijnende zinnen met fouten in, kregen we dus maar een invulblad met geheel achterhaalde werkwoordsoefeningen. Zinvol…

Bij ‘bekende mensen’ was de opdracht: zoek dingen op over een bekende mens uit je thuisland, schrijf er een presentatietje over en breng dat vervolgens naar voren. Hoewel een spreekoefening zeker nuttig kan zijn, vind ik ‘bekende mensen’ een gewoonweg belachelijk onderwerp.

Mijn hostfamily-mate²* is zeker ook nog eens het vermelden waard. Deze is zeker sympathiek als hij er is. Hij is er echter niet zo veel: hij blijft vaak dagen weg, slaapt een gat in de dag en doet andere onvoorspelbare zaken. Laatst bleef hij het hele weekend weg tot hij dinsdag zijn hoofd uit een raam op school stak en mij begroette. Tja, ik heb er geen last van, dus hij doet maar. Later in de week wist hij mij ook te vertellen dat hij vanaf heden in een appartementje dicht bij school zou verblijven in plaats van in een gastgezin. Tja…

Ik sluit af met volgende foto. Het is een soort maiscake. Ze noemen het 'tanela'

En ook nog onderstaande. Dit is de straat die ik als “zijstraat” bestempelde in een voorgaande blog. Dit is zowat de slechtste straat die ik hier al gezien heb.

*Wees gerust, “no animals were harmed during these classes”.
²*Hoewel weinig vlot, gebruik ik liever deze term, daar roommate de waarheid eigenlijk geweld aandoet / -deed.