Titel: Titel: Titel ...

Hallo medemens!

Nog eens een dit keer enigszins laattijdige update (internet lag de hele week plat) met wat recente gebeurtenissen die op de internationale significantieschaal weliswaar geen potten zullen breken, maar toch de significantiedrempel voor opname in mijn blog halen.

Het eerste van deze gebeurtenissen is nog maar eens een voetbalmatch in het dorp waarnaar ik mijn gastfamilie maar weer als een gewillig puppytje ben gevolgd. Ik dacht hier enkele foto’s van genomen te hebben, maar mijn geheugen durft mij wel eens beliegen. Zoals ik al eerder vermeldde heeft het de twee weken die dit sportieve spektakel voorafgingen quasi non-stop geregend en je hoeft geen voetbalspecialist te zijn (want dat ben ik immers niet) om te begrijpen dat excessieve regenval zo zijn effecten heeft op voetbalvelden. Ze durven er dan al eens wat zompig, modderig en glibberig bijliggen. Dit heeft op zijn beurt dan ook weer zijn effecten op het eigenlijke spelen... Schuif- en ploeterplezier verzekerd, dus. Mijns inziens hadden ze evengoed met bootjes het veld op kunnen gaan of de voetbalwedstrijd gelijk afgelasten en er een waterpolowedstrijd van maken.

Een andere gebeurtenis heeft zijn wortels in de vorige week en had zijn uitwerking de voorbije week en daaropvolgende weken. Om de vier weken is er immers een test gepland om te zien hoe ver je Spaans gevorderd is. Indien uit deze test blijkt dat je meer hebt gedaan dan in de les aanwezig zijn en voor je uit staren, mag je naar het volgende niveau. Dat  is bij mij dus gelukt en daarop heb ik een nieuw lessenrooster gekregen met daarbij horende nieuwe hoofdleraar. Hierop moet ik toch enige commentaar geven, te beginnen met het minst slechte nieuws (ik weet het, ik ben een eeuwige optimist.). De nieuwe leraar is degene die ik in een vroege blog beschreef als “niet bijster levensvreugdig”. Ze ziet er nog steeds uit alsof ze zich elk moment in een van de talloze Costa Ricaanse vulkanen kan storten, maar de les is zo slecht niet: het gaat niet tergend traag vooruit en de slaapverwekkendheid is gematigd. Mijn minder positieve berichten komen uit de hoek van de zogenaamde spin-lessen*. Deze gingen voorheen over ‘uitspraak’ en ‘basiscommunicatie’, maar zijn nu vervangen door ‘correctie van fouten’ en ‘bekende mensen’. Laten we daar even een boompje over opzetten (We moeten immers ten allen tijde aan het milieu blijven denken!).

Te beginnen met foutencorrectie. Dit lijkt op het eerste zicht een nuttige tijdsbesteding, ware het niet dat noch de leerlingen, noch de lerares weten over welke fouten het precies gaat. Bij gebrek aan magisch op het bord verschijnende zinnen met fouten in, kregen we dus maar een invulblad met geheel achterhaalde werkwoordsoefeningen. Zinvol…

Bij ‘bekende mensen’ was de opdracht: zoek dingen op over een bekende mens uit je thuisland, schrijf er een presentatietje over en breng dat vervolgens naar voren. Hoewel een spreekoefening zeker nuttig kan zijn, vind ik ‘bekende mensen’ een gewoonweg belachelijk onderwerp.

Mijn hostfamily-mate²* is zeker ook nog eens het vermelden waard. Deze is zeker sympathiek als hij er is. Hij is er echter niet zo veel: hij blijft vaak dagen weg, slaapt een gat in de dag en doet andere onvoorspelbare zaken. Laatst bleef hij het hele weekend weg tot hij dinsdag zijn hoofd uit een raam op school stak en mij begroette. Tja, ik heb er geen last van, dus hij doet maar. Later in de week wist hij mij ook te vertellen dat hij vanaf heden in een appartementje dicht bij school zou verblijven in plaats van in een gastgezin. Tja…

Ik sluit af met volgende foto. Het is een soort maiscake. Ze noemen het 'tanela'

En ook nog onderstaande. Dit is de straat die ik als “zijstraat” bestempelde in een voorgaande blog. Dit is zowat de slechtste straat die ik hier al gezien heb.

*Wees gerust, “no animals were harmed during these classes”.
²*Hoewel weinig vlot, gebruik ik liever deze term, daar roommate de waarheid eigenlijk geweld aandoet / -deed.

Mijn haat voor titels is nog steeds niet weggeëbd

Hallo levend wezen*,

Laat ik beginnen met een opmerking. In mijn voorbije blogs heb ik reeds vermeld dat het soms een hele opgave is markante gebeurtenissen uit mijn geheugen op te diepen en deze vervolgens in aangename bewoordingen om te zetten ter uwer tijdverdrijf. De zich aan razendsnel tempo voortplantende hoenderen in de ‘tuin’ konden voorspellen dat de initiële influx van lezenswaardige blogberichten een kort leven beschoren was, maar mijn standaard van een of twee blogs per week zal ik misschien ook niet kunnen blijven handhaven. Ik zal echter mijn best doen om dit wél te realiseren.

Ik ga er zelfs twee opmerkingen van maken. Ik apprecieer het enorm dat de comments lustig binnenstromen, maar ik zou graag een oproep doen wat betreft deze comments: “Gelieve leesbaarheid te laten primeren over de drang om er een creatieve schrijfopdracht van te maken”.  Ik heb er immers al een aantal gelezen die ik met mijn beperkte breinfunctie niet geheel bevatte.

Dit gezegd zijnde, keer ik terug naar conventionele bloginhoud.

Begin deze week is iedereen gezond en wel teruggekomen van het illustere carnaval van Limón. De dagen na te terugkomst werd er naar hartenlust gefoeterd op de huurauto(‘s). Voor de geïnteresseerden: het waren toyota Yaris vierdeursen van de vorige generatie. De meningen over het carnaval zelf waren verdeeld: de ene vond het fantastisch en heeft zich te pletter geamuseerd, de andere vond het maar flauwtjes.

Mijn mening over het geserveerde voedsel fluctueert nog steeds tussen de voorheen beschreven vormen²* met helaas een overmacht van de eerste vorm.

Ander belangrijk nieuws? Euhm, neen, eigenlijk. Ik kan wel enkele zaken opsommen die men bezwaarlijk nieuws kan noemen, maar die wel de tijd die deze blog vergt om te lezen gevoelig kunnen verlengen:

·         De hoeveelheid regen die deze week is gevallen zou in België volstaan om fase 1 van het federaal rampenplan voor overstromingen (als zoiets al zou bestaan) te laten afkondigen. Als er nog meer gevallen zou zijn zou het zwembad in alle waarschijnlijkheid een stukje school blank gezet hebben.

·         Op school zijn ze begonnen met de ‘bouw’ van een nieuw afdakje om onder te zitten. Ik zal er zeker eens een foto van trekken, maar ik kan je vertellen dat het er voorlopig uitziet alsof een storm vier bomen uit de grond gerukt heeft, van hun wortels, schors en kruin ontdaan heeft en rechtopstaand in de grond achtergelaten heeft.

Dat is alles, denk ik.

Ik sluit dus af met deze geheel willekeurige foto:

*Ik ga ervan uit dat de doden en ondoden te druk bezig zijn met respectievelijk dood zijn en ontsnappen uit slechte actiefilms om mijn blog te lezen.
²*Zitten deze niet zo vers meer in het geheugen?

1.       “Dit voedsel tot mij nemen is een noodzakelijk kwaad”

2.        “Dit voedsel tot mij nemen is geen ervaring die mij nog lang zal heugen, maar ik heb weinig reden tot klagen”

3.       “Dit voedsel tot mij nemen verschaft mij de nodige voldoening”

Wat fottots...

Hallo ingewijde tot het de wondere wereld van het computergebruik!

Een vroegtijdige update, niet omdat er gebeurtenissen zich hebben voorgedaan die ik waardig acht met de wereld te delen (ja, ik val in herhaling), maar omdat ik energie, gewonnen uit het mij verschafte voedsel, heb geïnvesteerd in het op beeldmateriaal vastleggen van mijn huidige leefomgeving in de hoop dat de hier niet aanwezigen zich ondanks mijn beperkte fotografische talent een beeld kunnen vormen van die leefomgeving.

 Een nietsvermoedende iguana (indien ik de soort mis heb, gelieve mij te verbeteren). Er lopen, of eerder kruipen, er zo twee rond op school. De apen, gecko's en anderssoortige reptielen heb ik nog niet deftig kunnen fotograferen.

Een voetbalmatch op het alternatieve veld van Santa Rosa tussen een handvol dorpelingen. Ik denk dat ik deze al eens vernoemd heb, maar indien ik dat niet gedaan heb:
Deze match is niet met de 'professionele' ploeg van SR. Deze ploegen bestonden uit Juan, Carlos en Pedro van 'over 't straat'.

De auto's in de verte staan op de hoofdstraat hieronder. De linkse boom is waar de EF-bus ons elke weekdag ophaalt.

De majestueuze hoofdstraat van SR, na een onweertje. 'Mijn' huis is rechts aan de aardeplek. 

Diezelfde hoofdstraat, naar de andere kant kijkend. Als je goed kijkt, zie je dat de weg lichter grijs wordt, daar begint de verharde weg naar Tamarindo.

 Een zijstraat



De reeds vermelde spaghetti van elektrische kabels.

Jaja, voor je het weet wordt dit het nieuwe Monte Carlo!

 Een van de vele palmbomen, compleet met kokosnoten.

En om af te sluiten, nog een zeer onprofessionele video van het huis

 

!Opgelet! Extreem grote hoeveelheid auto-gerelateerde inhoud

Hallo intelligente levensvorm*

Nog eens blogberichtje, niet omdat er deze week zoveel memorabele zaken zijn gebeurd, maar eerder om een signaal te geven dat ik nog zelfstandig op deze aardkloot rondloop, want eigenlijk is er deze week geen zak gebeurd.

Welja, enkele kleine zakjes misschien…

Laat ik beginnen met wat nieuws dat op het eerste gezicht weinig betrekking heeft op mij. Bij nader inzien heeft het dat op het tweede zicht ook niet, maar ik vind toch dat het geweten moet zijn: er zijn foto’s vrijgegeven van de nieuwe BMW 3-serie! Persoonlijk vind ik de voorkant niet bijster geslaagd, maar daar zullen de meesten van jullie waarschijnlijk bitter weinig boodschap aan hebben. Ik snij dus maar een ander onderwerp aan.

De lessen kabbelen lekker voort, dus daar ga ik eveneens niet te veel woorden aan vuilmaken.

Vandaag (vrijdag) was de situatie op school interessant: er waren misschien in totaal 10 mensen aanwezig; de rest waren allemaal naar het carnaval inLimón, aan de andere kant van Costa Rica, een fijne 8 uur rijden. Ik ben niet meegegaan, maar dat vindt waarschijnlijk niemand verwonderlijk…  Om daar te geraken kon je ofwel een beroep doen op het veel te dure EF, ofwel er op eigen houtje zien te geraken. Een hoop mensen hebben het laatste gedaan. Één groepje is wel het vermelden waard. Ze hebben een auto gehuurd; probleem is dat ze met drie chauffeurs zijn, waarvan 2 Amerikanen en één Canadees. De auto die ze gehuurd hebben heeft echter een manuele versnellingsbak en het is geweten dat manuele versnellingsbakken en Amerikanen niet samengaan. Enkel de Canadees kan met een manuele vb. rijden. Ik voorspel dus problemen.

In mijn vorige blog sprak ik over mijn carspotting-deficiëntie; wel, ik heb het plezier gehad van nog eens in een auto te zitten. Eerder deze week nam mijn roommate²* mij eens mee voor een gemotoriseerde voortbeweging door Tamarindo met de auto³* die een mede-studente mag gebruiken van haar gastfamilie. Het doel van deze verplaatsing is weinig relevant en zal ik u besparen, tenzij daar in hoge mate uitdrukkelijke vraag naar is.

Verder heb ik eigenlijk niets te melden, buiten dat deze week exceptioneel koud en nat was (voor CR). Perfect voor mij dus!

Ik sluit dus af. Op naar de volgende week!

*Ik ga er van uit dat pantoffeldiertjes, amoeben en gelijksoortige organismen weinig verloren hebben aan mijn blog.

²*Ik heb gemerkt dat er vraag is naar opheldering van de identiteit van deze eerder met het adjectief “mysterieus” omschreven persoon. Dit verzoek zal ik bij deze inwilligen. Zijn naam is Jonas, hij is een Duitstalige Zwitser, maar is half Braziliaans. Hij heeft een leeftijd van rond de 24 jaar. Het is de moeite te vermelden dat we aparte kamers hebben, een onverhoopte luxe die ons technisch gezien geen roommates maakt. Ik vermoed dat dit summiere profiel de nood naar informatie niet helemaal verzadigt, maar meer ben ik niet van plan te verwoorden... Helaas.

³*De auto in kwestie was een Hyundai Galloper, geen droomwagen, maar zeer geschikt voor het Costa Ricaanse wegennet.

Zaken geschreven op 8 oktober

Hallo niet-analfabeet,

Eerst en vooral moet ik vermelden dat dit op 8 oktober ’11 is geschreven, want momenteel laat de internetvoorziening mij in de steek.
Ik wil ook graag vermelden dat deze blog deels bedoeld is om de mij slechts druppelsgewijs toekomende boeiendheden van deze week te verenigen in één blogbericht, daar het behoorlijk onzinnig is om blogberichten van een vijftal regels te schrijven. En zie, met deze weinigzeggende inleiding heb ik die grens al overschreden!

Eerst een korte round-up van de week dus. Zoals ik al vermeldde in een eerdere blog ben ik dus van lesniveau veranderd. Dit bracht een zekere verbetering in de interessantheid, maar om mij écht te boeien zullen met dit systeem letterlijke boeien ingezet moeten worden.
Soit, de lessen kabbelen voort en desalniettemin gaat mijn Spaans er gestaag op vooruit, al is de dag dat ik een quasi normaal gesprek zal kunnen voeren in het Spaans nog lang niet gekomen.

Tussen de weinig zinnenprikkelende lessen in spendeer ik meer dan enige tijd in de twee aanwezige hangmatten, spring ik bij tijd en stond wel eens in de voor recreatieve doeleinden geplaatste waterbak en doe ik, indien mogelijk, wat iguana-en-andere-aanwezige-reptielen-spotting om mijn carspotting-deficiëntie enigszins te temperen.

De voorbije week heb ik ook de geneugten van de Costa Ricaanse elektriciteitsvoorziening mogen ondervinden: de elektriciteit is zowel in Santa Rosa (waar ik logeer) als in Tamarindo (waar de school staat) meerdere keren uitgevallen, evenals het internet. Dit is eigenlijk niet verwonderlijk als je eens naar boven kijkt: in de elektriciteitskabels hangen vogelnesten (neen, niet de gehaktklomp met een gekookt ei in, helaas). Verder zijn de kabels zelf onoverzichtelijker dan een vers bord spaghetti bolognese.

Wat betreft mijn voorziening in levensnoodzakelijke nutriënten: mijn initieel enthousiasme over de Costa Ricaanse keuken is enigszins afgezwakt, maar in elk geval kon ik het een hoop slechter getroffen hebben. Mijn appreciatie van de culinaire prestaties van mijn gastgezin en de ‘Soda’, waar ik het middagmaal op weekdagen nuttig, fluctueren tussen “Dit voedsel tot mij nemen is een noodzakelijk kwaad”, tot “Dit voedsel tot mij nemen is geen ervaring die mij nog lang zal heugen, maar ik heb weinig reden tot klagen”, tot zelfs “Dit voedsel tot mij nemen verschaft mij de nodige voldoening”.  Waar ik wel voor vrees is dat als ik in de twee weken die ik thuis zal spenderen (Ik weet het, het is nog lang, maar we komen er wel…) rijst zal voorgeschoteld krijgen, voorbije malen het daglicht nogmaals zullen aanschouwen. En dat zou noch voor mij, noch voor die voorbije malen een aangename ervaring zijn.

Groot sportman als ik ben heb ik me vandaag ook gewaagd aan de wereld van de surf. Een stilzwijgende verplichting, eigenlijk, gezien ik hier 3 maand (welja, nu al wat minder) in een surfparadijs zit. Vandaag hebben we ons dus met een groepje vanuit Santa Rosa per taxi naar de school verplaatst. De taxi in kwestie een Toyota Yaris vierdeurs met een ‘conserveblik’ als uitlaattip. Daar aangekomen hebben we onze weg op voetkracht vervolgd naar het strand. Op deze zandmassa stonden twee surfinstructeurs ons met een verzameling surfborden op te wachten. Na een korte theoriesessie hebben we allen een zeer nauw aansluitend surftruitje gekregen (dit omdat je behoorlijk wat rondschuift op zo’n surfboard, wat schaafwondachtige gevolgen heeft) en zijn we twee uur lang het water ingegaan. Op de eigenlijke techniek van het surfen zal ik niet ingaan, aangezien ik er behoorlijk zeker van ben dat het wereldwijde web hiervoor een meer dan waardig substituut is. Wat ik wel wereldkundig zal maken zijn mijn ervaringen:

1.       Wat de surfinstructeurs doen is de goede golf uitkiezen, je bord in de juiste richting leggen en je een duwtje geven als de golf er eenmaal is. Dit lijkt misschien een relatief overbodig karwij waar bitter weinig intelligentie voor nodig is, maar ik verzeker je, zonder deze hulp lukt het écht niet.

2.       Je krijgt immens veel zeewater binnen, wat ervoor zorgt dat je keel vreselijk veel zeer doet tijdens het surfen en dat het soms lastig is je ogen open te houden. Het laatste mede door de felle zon.

3.       Ik denk dat het mij gelukt is ongeveer één derde van de golven waarbij de instructeurs mij hielpen met enig succes te nemen. Iets waar ik zeker niet ontevreden over kan zijn.

Dat surfen is dus zeker tof om eens te doen en ik denk dat ik nog wel eens een bord zal huren, maar er een kopen en er een dagelijkse bezigheid van maken is niets voor mij.

Zo, hiermee sluit ik af.

Wiskunde, ook in cr!

Hallo landbewoner*!

Hier een korte update van mijn belevenissen. Gisteren kon ik niets schrijven, aangezien de elektriciteitsvoorziening mij (en de rest van het dorp) in de steek liet. Afgezien van het lichte soelaas dat de overuren draaiende zaklampen brachten, werd de avond dus in het donker doorgebracht.

In enkele voorbije blogs heb ik geklaagd over de tergend traag vorderende lessen. Gisteren ben ik daarover eens met wat EF-personeel gaan praten en vandaag was de eerste dag die de effecten van deze bemiddeling met zich meebracht: ik ben een niveau opgeschoven. Dit zou ervoor moeten zorgen dat het wat moeilijker wordt. De lessen van vandaag zijn daar in elk geval in geslaagd, al was dit enkel omdat ik de vorige les had gemist en het met de herhaling moest doen. Tja, morgen zien we wel wat het uiteindelijke effect is van de niveauverhoging.

Ondertussen heb ik er wel een boeiende avondbezigheid bijgekregen:
Het vriendje van een van de dochters hier doet een soort postgraduaat (in dit geval een eerder belachelijk begrip, want ik twijfel er sterk aan dat hij ooit een graduaat heeft behaald) voor het een of het ander, maar hij moet wiskunde studeren. Ik kan mij dus onledig houden door hem vergelijkingen van de eerste graad uit te leggen. In het Spaans… Ach ja, wie weet, misschien dat hij wel integralen oplost tegen de tijd dat ik hier vertrek…

Bij het ter ‘webbe’ gaan zit hij er eentje op te lossen en ik ga eens kijken of hij er wat van bakt…

(*) Ik ga er vanuit dat mijn blog enkel gelezen wordt door landbewoners, daar op zee hoogstwaarschijnlijk geen internetsignaal is (en voorlopig is hij ook nog niet via telepathie beschikbaar).

Ik word nog een voetballiefhebber! Alhoewel...

Hallo mede-aardling*!

Vorige week zondag heeft mijn gastfamilie mij meegetrokken naar een lokale voetbalmatch tussen Santa Rosa en een ander dorp. Hier had ik weinig op tegen daar de locatie voor dit grootse volksentertainmentevenement slechts een 500-tal meter van het huis was. Deze week werd het echter serieus. Santa Rosa ging immers op verplaatsing spelen naar “La fortuna” [kan op Goegel Meps gevonden worden door “Fortuna, La Fortuna, Guanacaste, Costa Rica” in te tikken (verwacht er niet te veel van, de foto’s zijn extreem wazig)], een dorp tussen de vulkanen. Jazeker, vulkanen. Je kon de rookpluimen eruit zien komen. De trip hiernaartoe verliep met een speciaal hiervoor gecharterde bus. Helaas duurde de trip behoorlijk lang en hing er een urinelucht in de bus, dus het transport was allesbehalve aangenaam.
Eens aangekomen, hebben we wat rondgestruind en onder andere de lokale kerk bezichtigd. Deze was zeker opmerkelijk als je ze vergelijkt met de Europese exemplaren: zou men ze ontdoen van haar religieuze addenda, is ze niet te onderscheiden van een schuur. Zoals ik al vermeldde in een eerdere editie van mijn blog is 80% van de auto’s die hier rondrijden ofwel een SUV of pick-up, ofwel een met weinig smaak getunede Nissan Sentra. Op vlak van automobielveredeling (welja …) is mij iets opgevallen dat ik nog nergens anders gezien heb: een auto met nepremschijven! De meesten laten het bij een nepkoolstofvezel spoiler of een slecht passende bodykit, maar degene die de nepremschijf (een waarschijnlijk plastieken analoog van een remschijf, aan de binnenkant van de velg geplakt) bedacht, verdient een schouderklopje! Enkel een schouderklopje, want hij vergat wel de remklauw. En wat voor auto denk je dat het was? Inderdaad, een Nissan Sentra.
Maar goed, terug naar de orde van de dag: voetbal. Ik ben nu geen expert op het vlak van voetbalvelddimensies, maar zelfs ik weet dat een voetbalveld niet vierkant hoort te zijn. Ook kan een geoefend geoloog zonder problemen een uitgebreide reliëfstudie uitvoeren op dit speelveld.
Soit, kort nadat we ons aan de zijlijn opgesteld hadden, begon de match. Deze was zeker geen toonbeeld van kundig en proper spel: er werd veel over de grond gerold (voor de duidelijkheid: ik bedoel de spelers, niet de bal) en doelpunten waren schaars. Uiteindelijk eindigde dit sportevenement op een gelijkspel **. Echter, voordat de scheidsrechter een einde kon maken aan deze weinig professionele vertoning, besloten enkele toeschouwers dat er nog een boeiende afsluiter moest zijn en gingen met elkaar op de vuist naar aanleiding van een duidelijk controversiële beslissing van een lijnrechter. Ah, sport brengt het beste in de mens naar boven. Na interventie van de lokale politiële macht, is iedereen zonder ernstige letsels weer op de bus gestapt en hebben we de tocht richting Santa Rosa ingezet. Kort na het vertrek zijn we dan weer gestopt in een zwembad-bron-complex-etablissement om wat etenswaren te nuttigen. Dit achter de rug zijn we weer aan boord gegaan van ons weinig majestueus wegschip om huiswaarts te navigeren. Doorheen de terugrit was er wel een man met hetzij een gebrek aan IQ, hetzij teveel alcohol in zijn aderen, waarschijnlijk een combinatie van beide die het nodig vond een gesprek met mij te proberen opbouwen, ervan overtuigd dat hij het met zijn gebrekkige Engels zou redden.

Uiteindelijk zijn we heelhuids teruggekomen van een dagje tijd- en geldverspilling.

Morgen opnieuw een dag van uiterst hoogstaande lessen. Ik word al euforisch bij de gedachte…

(*) Ik ga er vanuit dat als er buitenaards leven is, het betere dingen te doen heeft dan zich de Nederlandse taal eigen te maken en dit nietige blogje te lezen. Maar ja, je weet nooit: misschien schop ik het ooit wel tot eerste interplanetaire schrijver!
(*) + (**) Misschien wel tot eerste interplanetaire sportjournalist! Nee, dat hoogstwaarschijnlijk niet…

Huis op Goegel Meps

Hallo klomp cellen die mijn blog leest!

Deze blog schrijf ik niet omdat er boeiende dingen gebeurd zijn, want dat is niet het geval, maar wel omdat ik iets leuks gevonden heb: de residentie waar ik momenteel in verblijf op google maps!

Aangezien ik geen knop heb gevonden om een bepaalde locatie automatisch van link te voorzien is hier een korte ‘routebeschrijving’. Waarom geen adres? Dat is toch handiger? Inderdaad, maar adressen zijn een luxe die ze hier niet kennen.

1.       Tik in het zoekvak in “Cen- Santa Rosa, Guanacaste, Costa Rica”

2.       Ga naar optie B genaamd “Cen- Santa Rosa”. Deze zou moeten liggen zoals op onderstaande afbeelding:

 

3.       Zoom zo ver mogelijk in.

4.       Door iets naar rechts te gaan zou je onderstaand beeld moeten kunnen krijgen. Het is het huis met de pijl boven.

Ziezo, kijk gerust eens rond waar ik ben beland.