Zaken geschreven op 8 oktober

Hallo niet-analfabeet,

Eerst en vooral moet ik vermelden dat dit op 8 oktober ’11 is geschreven, want momenteel laat de internetvoorziening mij in de steek.
Ik wil ook graag vermelden dat deze blog deels bedoeld is om de mij slechts druppelsgewijs toekomende boeiendheden van deze week te verenigen in één blogbericht, daar het behoorlijk onzinnig is om blogberichten van een vijftal regels te schrijven. En zie, met deze weinigzeggende inleiding heb ik die grens al overschreden!

Eerst een korte round-up van de week dus. Zoals ik al vermeldde in een eerdere blog ben ik dus van lesniveau veranderd. Dit bracht een zekere verbetering in de interessantheid, maar om mij écht te boeien zullen met dit systeem letterlijke boeien ingezet moeten worden.
Soit, de lessen kabbelen voort en desalniettemin gaat mijn Spaans er gestaag op vooruit, al is de dag dat ik een quasi normaal gesprek zal kunnen voeren in het Spaans nog lang niet gekomen.

Tussen de weinig zinnenprikkelende lessen in spendeer ik meer dan enige tijd in de twee aanwezige hangmatten, spring ik bij tijd en stond wel eens in de voor recreatieve doeleinden geplaatste waterbak en doe ik, indien mogelijk, wat iguana-en-andere-aanwezige-reptielen-spotting om mijn carspotting-deficiëntie enigszins te temperen.

De voorbije week heb ik ook de geneugten van de Costa Ricaanse elektriciteitsvoorziening mogen ondervinden: de elektriciteit is zowel in Santa Rosa (waar ik logeer) als in Tamarindo (waar de school staat) meerdere keren uitgevallen, evenals het internet. Dit is eigenlijk niet verwonderlijk als je eens naar boven kijkt: in de elektriciteitskabels hangen vogelnesten (neen, niet de gehaktklomp met een gekookt ei in, helaas). Verder zijn de kabels zelf onoverzichtelijker dan een vers bord spaghetti bolognese.

Wat betreft mijn voorziening in levensnoodzakelijke nutriënten: mijn initieel enthousiasme over de Costa Ricaanse keuken is enigszins afgezwakt, maar in elk geval kon ik het een hoop slechter getroffen hebben. Mijn appreciatie van de culinaire prestaties van mijn gastgezin en de ‘Soda’, waar ik het middagmaal op weekdagen nuttig, fluctueren tussen “Dit voedsel tot mij nemen is een noodzakelijk kwaad”, tot “Dit voedsel tot mij nemen is geen ervaring die mij nog lang zal heugen, maar ik heb weinig reden tot klagen”, tot zelfs “Dit voedsel tot mij nemen verschaft mij de nodige voldoening”.  Waar ik wel voor vrees is dat als ik in de twee weken die ik thuis zal spenderen (Ik weet het, het is nog lang, maar we komen er wel…) rijst zal voorgeschoteld krijgen, voorbije malen het daglicht nogmaals zullen aanschouwen. En dat zou noch voor mij, noch voor die voorbije malen een aangename ervaring zijn.

Groot sportman als ik ben heb ik me vandaag ook gewaagd aan de wereld van de surf. Een stilzwijgende verplichting, eigenlijk, gezien ik hier 3 maand (welja, nu al wat minder) in een surfparadijs zit. Vandaag hebben we ons dus met een groepje vanuit Santa Rosa per taxi naar de school verplaatst. De taxi in kwestie een Toyota Yaris vierdeurs met een ‘conserveblik’ als uitlaattip. Daar aangekomen hebben we onze weg op voetkracht vervolgd naar het strand. Op deze zandmassa stonden twee surfinstructeurs ons met een verzameling surfborden op te wachten. Na een korte theoriesessie hebben we allen een zeer nauw aansluitend surftruitje gekregen (dit omdat je behoorlijk wat rondschuift op zo’n surfboard, wat schaafwondachtige gevolgen heeft) en zijn we twee uur lang het water ingegaan. Op de eigenlijke techniek van het surfen zal ik niet ingaan, aangezien ik er behoorlijk zeker van ben dat het wereldwijde web hiervoor een meer dan waardig substituut is. Wat ik wel wereldkundig zal maken zijn mijn ervaringen:

1.       Wat de surfinstructeurs doen is de goede golf uitkiezen, je bord in de juiste richting leggen en je een duwtje geven als de golf er eenmaal is. Dit lijkt misschien een relatief overbodig karwij waar bitter weinig intelligentie voor nodig is, maar ik verzeker je, zonder deze hulp lukt het écht niet.

2.       Je krijgt immens veel zeewater binnen, wat ervoor zorgt dat je keel vreselijk veel zeer doet tijdens het surfen en dat het soms lastig is je ogen open te houden. Het laatste mede door de felle zon.

3.       Ik denk dat het mij gelukt is ongeveer één derde van de golven waarbij de instructeurs mij hielpen met enig succes te nemen. Iets waar ik zeker niet ontevreden over kan zijn.

Dat surfen is dus zeker tof om eens te doen en ik denk dat ik nog wel eens een bord zal huren, maar er een kopen en er een dagelijkse bezigheid van maken is niets voor mij.

Zo, hiermee sluit ik af.