Ik haat titels!

Hallo lezende persoon,

Ik ben nog steeds niet uitgeschreven en loptapje heeft ondertussen haast een laptopchiropractor nodig. Maar ik heb toch weinig beters te doen dan nog een blogberichtje schrijven, dus een computerrechtenorganisatie zal me moeten komen wegslepen. Die kans is echter klein, want welke computerrechtenorganisatie opereert er nu in Costa Rica?

Maar goed; gisteren ging ik wat eten in de hoop dat vandaag betere tijden zou brengen. Vandaag is daar slechts partieel in geslaagd. Ik verklaar mij nader:

Vandaag had ik drie lessen: tweemaal algemene les en eenmaal uitspraakles. De algemene lessen gingen wederom tergend traag en bijgevolg zat ik er enigszins ongeïnteresseerd bij. De lerares moet dit opgemerkt hebben en tussen de twee lessen in heeft ze me verteld dat ik wat geduld moet hebben: binnen twee of drie weken zou het sneller moeten gaan omdat we dan een basis hebben. Om mij bezig te houden heeft ze mij en de Franstalige Zwitser dan maar een blaadje werkwoordoefeningen gegeven; waarvan ik op één na alle vragen goed had. Geduld en hoop is allemaal goed en wel, maar daar ben ik nu zeer weinig mee. Soit, het is in elk geval al iets…

Een lichtpuntje in de Spaanse duisternis was de les ‘fonética’, uitspraakles. Dit was eindelijk eens een les die vooruitging, duidelijk was, met voldoende oefeningen, doch geen overdaad.

Wat mij ook gunstig stemde was dat we tijdens een bepaalde pauze in het secretariaat werden geroepen om een blaadje in te vullen hoe we het verblijf en de lessen vonden. Dit waren een zevental vraagjes waar je een beoordeling geven van slecht tot uitstekend. Op zich weinig zinvol, ware het niet dat ik gevraagd werd bij de vragen wat uitleg te geven. Hiervoor was een hokje van 3cm op 10 voorzien. Lang niet genoeg uiteraard! Heb ik maar ¾ van de achterkant van het A4-blad volgeschreven. Nu hopen dat ze het kunnen lezen!

Er is met andere woorden beterschap op komst, maar we zijn er nog lang niet.

Is er nog ander nieuws? Niet echt; ik heb in een hangmat gelegen, een man op straat heeft me weed aangeboden en  ik adem nog steeds.

Op naar een volgende dag!

Nog een schooldag (het houdt niet op!)

Hallo gebruiker van het wereldwijde web!

Ik had gedacht dat ik tegen vandaag niets meer te vertellen zou hebben en mijn computer verheugde zich er dan ook al op dat ik zijn arme toetsjes niet meer zou pijnigen. Niet, zo blijkt. Bij deze dan ook mijn welgemeende excuses aan loptapje.

Naar de orde van de dag dan maar:
Vandaag was, zoals reeds gezegd, een routinedag. Het liet me wel toe reeds een mening te vormen over de lessen en ik moet zeggen dat ik licht ontstemd ben (niet zoals een gitaar, want vals zing ik toch, maar als een persoon die niet blij is met de gang van zaken). Hier een beschrijving van de schooldag:

Eerst kwam een leeg uurtje. Dat betekent eens in de waterbak plonzen en verder in een hangmat filosoferen over de dingen.

Dan kwam een uurtje iLab. Helaas heeft dit niets met Steve Jobs te maken, want had het dat wel, zou het in alle waarschijnlijkheid effectiever geweest zijn. De 80 minuten duren iLab-sessie bestond uit een kwartier wachten op de leraar en veranderen van lokaal, 15 minuten uitleg krijgen, 5 minuten in groepen ingedeeld worden en een papier met Spaanse woorden op krijgen. Op dit papier moesten we met onze ongelofelijk uitgebreide kennis van het Spaans het geslacht en meervoud geven van de gedrukte woorden. Dit is uiteraard een belachelijke opdracht, aangezien niemand in mijn groep toereikende kennis van het Spaans heeft. We mochten wel een laptop gebruiken, maar het internet is daar zo traag dat het twee minuten duurt tegen dat een simpele pagina is geladen.  Na een halfuurtje puur giswerk zijn we dan weer naar binnen geroepen op de opdracht te verbeteren; een activiteit die ook nodeloos lang gerekt werd. Na een kwartiertje was de les dan weer gedaan. Leerrijk!

Hierop volgde een tien minuten durende pauze en dan een les grammatica. Ah, een les grammatica, mijn favoriete deel in het leren van een taal (en dat is niet sarcastisch bedoeld), dat zal toch nuttig besteed worden? Niet? Wel, mijns inziens werd het dat niet. Ik kopieer hieronder de notities die ik in de les heb gemaakt. Over deze theorie plus veel te veel oefeningen erop hebben we tachtig minuten gedaan. Oordeel zelf maar of die nuttig besteed werden.

Estructuras basicas

1.     Gustar

	Singular	Gustar	Plural	Gustar
1	Yo	A mi me gusta(n)	Nosotros	A nosotros nos gusta(n)
2	Tú	A ti te gusta(n)	Vosotros	A vosotros os* gusta(n)
3	Él / Ella / Usted	A él le gusta(n)	Ellos / Ellas / Ustede	A ellos les gusta(n)

+ el pescado, los coches, ...
                +adjectivo

*!!! Geen vos!!!

2.     Querer + infinitivo/substantivo

	Singular	Querer	Plural	Querer
1	Yo	Quiero	Nosotros	Queremos
2	Tú	Quieres	Vosotros	Quiereis
3	Él / Ella / Usted	Quiere	Ellos / Ellas / Ustede	Quieren

+ conductar, surfear, caminar, comer, nadar, ...
+ un coche, una mesa (tafel), un televisor, un sofá, el sol, un lápiz (potlood)
                +adjectivo

3.     Necesitar + infinitivo/substantivo

	Singular	Necesitar	Plural	Necesitar
1	Yo	Necesito	Nosotros	Necesitamos
2	Tú	Necesitas	Vosotros	Necesitais
3	Él / Ella / Usted	Necesita	Ellos / Ellas / Ustede	Necesitan

+ leer(lezen), comer, escuchar (luisteren), vivir,  ...
+ vacaciones, un coche, un pescado, un              a silla (stoel), las bebidas (?)
                +adjectivo

 Voor degene die het niet kan afleiden: het was een les over dat je een substantief/ infinitief achter deze werkwoorden kan plakken. Zoals men zegt in het Engels: "That's hardly rocket science!"

Het volgende uur was een tachtig minuten durende algemene les. Hier hebben we nog het meeste gedaan, ook al was het ook niet om over naar huis te schrijven (Ik weet het, dat is exact wat ik nu doe). We hebben de cijfers herhaald en we hebben wat woordenschat geleerd.

Over het laatste uur ben ik het minst te spreken (Ik weet het, zegswijzen en het gebruik ervan spreken elkaar weer tegen). Het was een tachtig minuten durende bloemlezing over duurzaam beleid en recycleren. In het Spaans! Allemaal zaken die tot in den treure herhaald zijn op school. Ik ben zeker geen eco-ridder en ik zal het ook nooit worden, maar dit was écht verspilling van tijd. En geld.

Tot zover mijn tirade. EF zegt dat als er iets mis is dat we het zeker moeten komen melden. Ik denk dat ik dat morgen maar doe.

In de hoop dat morgen betere tijden zal brengen, ga ik nu wat eten.

Update + video

Hallo internetverkenner!

Dit keer heb ik je geen enorme hoeveelheden nieuws te verschaffen. Vandaag was immers de tweede dag wan wat een dagelijkse routine zal worden.

Deze dag bestond uit: opgehaald worden, twee doordeweekse lessen meevolgen, in het dorp gaan en verifiëren dat mijn bankkaart mij voortaan als een goedgetrainde blindengeleidehond zal gehoorzamen, wat dollars inwisselen voor colones, teruggaan naar de school en daar broodnodige nutriënten opnemen, mijzelf een hangmat toe-eigenen, daarin liggend een boekje lezen en bij tijd en stond eens in het zwembad plonzen, weer met het busje bij het gastgezin afgegoten worden, deze blog schrijven. Boeiend.

Wat ik mijn trouwe lezer wél kan bieden is een stukje video die men gisteren heeft geschoten tijdens mijn verwoede strijd voor ik tegen wil en dank het plonsbad werd ingeworpen. Het begin staat er niet op, maar het is toch iets. Een beetje goed leedvermaak verlicht altijd de dagelijkse sleur, nietwaar?

Eerste schooldag

Hallo bloggadeslager!

Vandaag was de eerste (echte) schooldag. Hier het relaas.

Om 7u15 zijn we met het Toyota Hiace EF-Busje aan opgehaald om op school afgezet te worden. Dit vormt al direct een probleem, want iedereen heeft een ander lessenrooster. Aangezien mijn eerste les pas om 11u10 was, moest ik me dus nog ettelijke uren zien bezig te houden. Dit heb ik gedaan door met Franssprekende Zwitser Julien in het dorp te gaan om wat zaken te gaan inkopen. Uiteindelijk heb ikzelf enkel een flesje water gekocht…
Vier talen door elkaar spreken wordt wel extreem verwarrend. Er wordt immers algemeen Engels gesproken, er wordt Nederlands gesproken onder de vijf miljoen Belgen en Nederlanders die hier zitten, er zitten dan nog wat Franstaligen en we zijn hier natuurlijk om Spaans te leren
Maar goed, uiteindelijk is mijn eerste les toch gestart. Dit was een les ‘vocabulario’. We waren daar ongeveer met twaalf. De les was OK. De lerares was enthousiast en deed haar job adequaat. Vervolgens heb ik lunch genuttigd uit de EF Soda. Dit gerecht was niet veel soeps. Daarna startte een dubbele les ‘algemene zaken in het Spaans’, waar ik vele toffe woorden heb leren vervoegen en heb leren zeggen hoe laat het is. Het ‘zeggen hoe laat het is’ verliep voor mij wel wat moeilijk daar ik nooit deftig heb leren kloklezen… Deze les heeft mij meer bijgebracht dan de eerste, hoewel ze behoorlijk slaapverwekkend was. De lerares zag er immers niet bijster levensvreugdig uit.

Het schoolgedeelte achter de rug, was een welkomstfeestje het volgende agendapunt. Dit bleek uiteindelijk toch voor iedereen te zijn. Op zich was het ‘grote feest’ weinig meer dan wat drank en hapjes op een tafel geponeerd en wat EF-ballonnen die op hun gemak op het water van het zwembad dobberden. Desalniettemin wisten zij die hier al enige tijd verbleven te verkondigen dat het een ‘traditie’ was om niewgearriveerden het zwembad in te pleuren. De uitvoering hiervan was weinig grondig, maar helaas kon ik er niet aan ontkomen… Ik moet zeker en vast wel de recordhouder zijn voor de langste klamp-je-vast-aan-een-afdak-voordat-nachtclub-uitsmijter-achtige-types-je-toch-in-het-zwembad-kunnen-trekken-tijd. Verschillende medestudenten hebben hier een stukje van kunnen filmen en ik zal zeker proberen een van deze bestandjes te bemachtigen en het dan hier plaatsen. Na een uur zijn we dan weer in het busje gestoken en naar huis gevoerd.

Ziezo, dat was de eerste schooldag…

Nog een blogbericht (inspiratie voor passende titel ontbreekt)

Hallo persoon die mijn schrijfsels tot zich neemt,

Een mens moet zich bezig houden, dus laat ik nog maar een blogje schrijven, nu er nog vele nieuwe dingen gebeuren.

 Het is vandaag zondag en net zoals de gemiddelde Belg gaat ‘Juan’ modaal dan niet naar zijn werk. Er is dus tijd voor ontspanningsactiviteiten. Bij mijn gastgezin is dat naar een voetbalmatch gaan kijken; in dit geval eentje tussen de jeugdploegen van Santa Rosa en een ander dorp (Ze wisten zelf niet hetwelk). Groot voetballiefhebber als ik ben, heb ik hen met veel gusto vergezeld naar het slagveld der baltrappers. En een slagveld was het zeker: de Santa Rosanen hebben de opponent vermorzeld met 5-0. Op dit grootse evenement is spijs en drank in niet-verwaarloosbare mate genuttigd, waarvan ook ik een specimen werd toebedeeld. Zo ben ik te weten gekomen dat je in cr de keuze hebt tussen twee bieren: Imperial en Pilser. Ik ben voor een flesje van de laatste gegaan. Gastvader Gerardo wist me dan trots te vertellen dat het een bier met een zeer hoog alcoholpercentage was. Toen we weer ‘thuis’ waren heb ik het geverifieerd en blijkt dat 5,1% niet meer is dan een doorsnee Stella Artois, Maes of Jupiler. Maar goed, België is dan ook het bierland bij uitstek.
3 Minuten nadat we weer ‘thuis’ waren gekomen is een onweertje losgebarsten. Qua timing kan dat tellen! Daar kan onze vriend Frank Deboosere nog een puntje aan zuigen!

Ik neem aan dat er vandaag nog weinig noemenswaardigs te gebeuren staat, dus eindig ik mijn blogbericht hier.

Of wacht: het zou natuurlijk mijn blog niet zijn als ik niet nog een alineaatje zou besteden aan auto-zaken.
Zoals ik al schreef in mijn tweede blogbericht verloopt het verkeer hier behoorlijk hectisch. Op verharde wegen móét en zál men zijn voorganger inhalen, op onverharde wegen (en die zijn er bij de vleet), slalomt men tussen putten, honden, kippen en mensen.  Op elk soort weg in cr is een verkeersbord zeldzamer dan een koe die in België een weg overstruint. Ook de auto’s zelf zijn compleet anders dan in België. De meeste zijn logischerwijs terreinwagens, zo niet is het waarschijnlijk een weinig smakelijk getunede Nissan Sentra uit een ver verleden. Ook opmerkelijk is dat 80% van de auto’s die hier rondrijden hoogstwaarschijnlijk niet door een Belgische autokeuring zouden geraken: knipperlichten liggen vaak ergens te verkommeren op straat, einddempers (deel van de uitlaat) zijn vaak hetzelfde lot beschoren, sommige auto’s rijden rechtdoor terwijl het stuur 92° gedraaid is, … Met andere woorden, de meeste auto’s van hier zouden in België recht naar de schroothoop worden geduwd (geduwd, want een mentaal gezonde Belg zou er nooit durven mee rijden.).

Zo, dit is het échte einde van deze editie van mijn blog. (Ik heb net gemerkt dat mijn auto-alinea het bericht quasi verdubbeld heeft…)

Relaas geschreven op 24.09

Hallo thuisfront!

Zo, tweede dag, tweede blog op locatie.

Eerst nog het verdere verloop van 23.09:

Nadat ik mijn vorige blogbericht het wereldwijde web op had gegooid, hebben de aanwezige EF-personeelsleden ons vele boeiende wetenswaardigheden meegedeeld over de komende 3, 6 of 9 maanden in Costa Rica (voortaan gewoon cr genoemd). Vervolgens zijn we kort rondgeleid rond de metropool Tamarindo. Hierop volgde de terugkeer naar het schoolcomplex voor een lunch. Deze werd ons voor $5 aangeboden door de EF Soda; dit is zeg maar de kantine die plaatselijk voedsel verschaft dat genuttigd kan worden rond het zwembad. Cfr. Het eten: de plaatselijke eetgewoonten hebben me aangenaam verrast (ja, het verrast me ook dat de eetgewoonten mij aangenaam verrasten!). Het eten is gewoonlijk rijst met daarin een hoop moeilijk te identificeren dingen gepleurd. Meestal zijn de moeilijk te identificeren dingen zeker niet kwaadaardig en vormen ze zelfs een meerwaarde. Maar goed, ik zal niet te veel uitwijden over het eten; ik wil je immers niet vervelen met de theorie over het nat en het droog voedsel… Éen minpunt dat wel vermeld moet worden is het volgende. Ik breng lekkere, kwalitatieve Neuhaus-pralines mee; steken de kalvers ze toch wel in de diepvries, zeker!
Na de voedselopname zijn we allen in twee minibusjes geperst en naar een strand gevoerd waarvan ik me de naam niet meer herinner (Het was niet Playa Tamarindo) met het voorspelbare gevolg dat dat de Stille Oceaan tijdelijk enkele organismen meer telde. Sommigen hebben zelfs geprobeerd de golven te trotseren per surfplank (er was er eentje op het dak van één van de busjes geladen). Het gevolg: zoals men vaak op het internet zegt: 'epic fail'. Na deze gevarieerde strandactiviteiten zijn we teruggetransporteerd naar de EF-school, waar we wederom gebombardeerd werden informatiepakket over ons verblijf. Uiteindelijk zijn we terug afgedropt bij onze respectievelijke gastfamilies. Hier werd ik nogmaals rijst en andere eetbare zaken gevoerd en kwam er (in de mate van het mogelijke) enige conversatie tot stand. Op deze activiteiten volgde onvermijdelijk de nacht.

Hoewel mijn bed hier  allesbehalve een Auping is, heb ik ook de tweede nacht overleefd.

Het is mijns inziens zeker interessant te vermelden dat de dag hier opmerkelijk vroeg begint. Om 5 uur ’s morgens is er al ‘leven in de brouwerij’. Mijn dag begint dus ook rond dit uur. Zucht… De dag begint, zo blijkt het, wel altijd met een opvallend goed smakend ei.
24.09 is een zaterdag en er is bijgevolg ook geen school. Wat er wel was, was een gratis surfinitiatie. Behalve voor mij, dan. Dit omdat ik hier eigenlijk een viertal dagen later had moeten aankomen, samen met de andere 3-maand-blijvers. Ik ben daarentegen met de 6- en 9-maand-blijvers aangekomen. Dit impliceert dat ik niet uitgenodigd ben op de gratis surfinitiatie van 24.09, welkomstdiner van 25.09 en welkomstfeest van 26.09. Ik heb hier met andere woorden een dagje ‘thuis’ gesleten. Ach ja, er zijn ergere dingen in het leven…  Ondertussen heb ik zo wel  265 pagina’s “Agent6” gelezen en mijn eerste tropisch ‘buitje’ meegemaakt. Wat betreft dat buitje: eigenlijk is dat niet zo veel anders dan een fiks onweer in Belgland. Er valt wat meer H₂O uit de lucht, maar maak je geen illusies: écht spectaculair is dat niet.
Ook verwacht ik later deze avond of deze nacht de aankomst van mijn mysterieuze ‘roommate’

Zo, dat is het voor nu, denk ik…

Mijn excuses voor de grote hoeveelheid tekst in een keer, maar de internetgoden zijn cr niet zo goed gezind…

Reis en eerste dag

Hallo lezer,

Ik ben gisteren aangekomen bij het gastgezin. Over de vlucht(en) valt relatief weinig te zeggen buiten dat het lang duurde, heel lang; dat het eten en de koffie op niets trok en dat we niet in zee beland zijn. Vervolgens zijn wij* en onze bagage in een Hyundai-minibusje gepropt voor een 3 uur durende reis over wegen die gerust pokdalig genoemd kunnen worden. Costa Ricaans verkeer is ook het vermelden waard: Elke weggebruiker, of hij nu met een tientonner rijdt of met een Honda Civic, moet en zal zijn voorganger inhalen; of die nu trager is of niet. Zoals je wel kan voorspellen levert dit een enigszins hectische verkeerssituatie. Vervolgens zijn we één voor één bij onze respectievelijke gastfamilies gedropt.

De Gastfamilie

Sympathieke, relatief volumineuze Costa Ricanen. Communicatie verloopt euh… stroef. ‘Euh’ en ‘no comprendo’ waren gisteren waarschijnlijk mijn meest gebruikte uitspraken. Maar goed; loopt wel los, hoop ik…

Wat betreft connectiviteit: ik heb soms eens een tiental seconden gsm-signaal, dan is het weer gedaan. Internet is er in de school altijd, in de gastfamilie als de internetgoden goed gezind zijn, wat meestal niet het geval is.

Verder verloop

Deze morgen kwam hetzelfde busje iedereen weer oppikken om ons over nog pokdaligere wegen naar de school te transporteren. Hier aangekomen kregen we een test waarop het merendeel van de studenten (inclusief mij) faliekant gebuisd zal zijn.

Hierna komen nog verschillende kennismakingsactiviteiten. Joepie.

Ik ga hier deze editie van mijn blog beëindigen omdat ik enerzijds weinig inspiratie heb en ik aan het oververhitten ben. Maar schrijf zeker een commentje als je nog een brandende vraag hebt.

*We zijn met drie Belgen die EF hier doen en met hetzelfde vliegtuig vertrokken.

Inleiding

Opnieuw hallo, (potentiële) lezer,

Zoals je al dan niet weet, zal ik op 22 september 2011 plaatsnemen in de binnensten van de stalen vogel, op weg naar Costa Rica. In plaats van reeds de kennisverwervingsplaatsen van België (universiteiten en hogescholen, dus) aan te doen, trek ik er immers een (klein) jaar tussenuit.

Verdere uitleg is mogelijks aan de orde:
Ik vertrek met een organisatie genaamd EF. Het opzet is dat ik eerst drie maanden in Costa Rica blijf, meer bepaald Tamarindo. Vervolgens spendeer ik de kerstperiode thuis, in België, hopend dat onze geliefde politici tegen die tijd reeds een regering hebben gevormd. Dan zoek ik weer andere oorden op; dit keer München, de thuisstad van BMW, voor een even lange tijdsspanne. Na drie maanden doorgebracht te hebben in autobahnland keer ik weer voor enkele weken terug naar het huiselijke nest, om vervolgens het zogenaamde multitalenjaar af te ronden met drie maanden Nice.
Hoogstwaarschijnlijk rijst de vraag wat ik daar in hemelsnaam ga uitvreten.Wel, daar ik een enigszins moeilijke eter ben, is letterlijk vreten niet mijn bedoeling. Het figuurlijke vreten bestaat daarentegen uit voornamiddagen les in de lokale taal en vrij te besteden namiddagen en weekenddagen.
In de hoop met meer bagage aan mijn studies te beginnen, welke die ook mogen worden, verlaat ik dus het land van friet en bier.

Ik ben dus van plan deze blog te gebruiken om mijn omzwervingen en exploten in woordvorm een plaatsje op het wereldwijde web te gunnen. Wat daar van in huis zal komen zal snel genoeg duidelijk worden.

PS: Voor degenen die het niet vatten: de titel is een samentrekking van de Costa Ricaanse slogan "Pura Vida" en de titel van het album "Viva la vida or death and all his friends" van Coldplay.