maandag 21 november 2011

Geschreven op 19.11.'2011

Hallo onderhevige aan ‘F = m . g’*

Op het moment van schrijven is mijn laatste maand ingegaan. Ik heb dit dan ook rijkelijk gevierd door het laatste latje Côte d’Or chocolade dat ik meehad te consumeren. Dit had, na twee maand in een kast of in een valies doorgebracht te hebben, reeds een groot deel van zijn exquise smaak verloren, maar er zijn ergere dingen dan dat. De teloorgang van het laatste specimen van deze lekkernij betekent helaas ook dat ik het genot van de Belgische chocolade voor een maand zal moeten ontberen.

Maar! Er is hoop. EF houdt elk jaar rond deze periode immers een ‘dag van de internationale student’, of iets dergelijks. Dit houdt in dat men zich per nationaliteit moet verenigen en enerzijds een expositiestandje over zijn land voorbereiden en anderzijds een presentatie over zijn land geven. We zullen met andere woorden wat Belgische producten proberen te bemachtigen. Hoewel dit op het eerste gezicht een leuke opdracht lijkt, krijgen we er, mijns inziens, zeer weinig tijd voor (de opdracht is vrijdag gegeven en de PowerPointpresentatie moet volgende dinsdag reeds klaar zijn ter revisie van de superviserende leraar) en is het weinig eerlijk: de Belgen zijn immers met meer dan tien, terwijl de Polen en de Italianen, of beter, de Pool en de Italiaan, er alleen voor staan.

Toen ik net op was, zag ik mijn ‘gastzus’ met twee nog niet geziene mensen praten. Ze vertelde me dat dit getuigen van jehova waren. Die zitten duidelijk dus ook overal…

In mijn vorige blog schreef ik dat het waarschijnlijk definitief gestopt was met regenen; wel, vorige week heeft het een paar keer behoorlijk geregend… Maar, als dat de manier is om het weer te laten regenen: “Het is vanaf nu definitief gestopt met regenen”.

Donderdag had onze klas het ‘geniale’ idee een les op het strand te hebben; waarmee de lerares instemde. Ik neem aan dat je je wel kan inbeelden hoeveel er van de eigenlijke les terechtgekomen is… Het antwoord is “niet veel”.

In de namiddag ben ik naar Tamarindo gegaan om wat aan voorgenoemd project te werken (Internet ligt voor de verandering eens plat). In het heengaan heeft gastvader Gerardo mij op zijn Suzuki GN12H naar het kruispunt met de hoofdweg gevoerd. Op zich al een hachelijke onderneming met al de putten in de weg. Je voelde ook dat het motortje er niet mee gediend was dat het twee individuen moest herpositioneren. Van dat kruispunt was het de bedoeling dat ik een openbaar vervoer-bus zou nemen naar Tamarindo aangezien deze een hoop goedkoper zijn dan de taxi’s (₡300 of 0,6$ tegen ₡3000 of 6$), maar aangezien de bus maar niet kwam opdagen heb ik maar een taxi genomen. Eens in Tamarindo aangekomen, heb ik mij op eigen kracht naar het zowat enige kwalitatieve etablissement verplaatst. Deze verplaatsing liep dan nog enige vertraging op doordat een (grote) groep idioten²* een loopwedstrijd hield en om deze (belachelijke) reden een straat was afgesloten. In voorgenoemd etablissement aangekomen, heb ik mij tegoed gedaan aan wat het te bieden had, meerbepaald deftige koffie³*, een huisgemaakte brownie en het werkende internet. De terugkeer aangevat, spotte ik een bus die naar het kruispunt naar SR ging. Deze heb ik dan ook wijselijk genomen. Maar ik en openbaar vervoer, dat gaat gegarandeerd mis: Ik ben dus niet op tijd uitgestapt. Verzachtende omstandigheid was wel dat het ondertussen donker was. Ik ben op advies van een mede-busreiziger op de bus gebleven tot we in een dorpje waren, omdat het volgens hem te gevaarlijk was langs de weg te staan. Ik heb dan een bus terug genomen en ben dan te voet naar SR gegaan. De openbare bussen in CR zijn wel het vermelden waard. Deze rijden aan een zeker niet geringe snelheid voor een bus , maar interessanter: ze rijden altijd met de deuren open. Als je moet rechtstaan, wat bij mij het geval was, hou je je dus beter vast…

Ook in Costa Rica vieren ze Kerst. Het is dan wel niet koud en wit zal hij zeker niet zijn, maar ze vieren het wel. En daarbij hoort een kerstboom en andere geheel zinloze versiering.








*Ik ga ervan uit dat mijn blog enkel op aarde wordt gelezen.
²*En een idioot moet je zijn als je overdag in Costa Rica en uit vrije wil meer dan honderd meter loopt.
³*Hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, in koffieland Costa Rica heb ik nog bitter weinig goede koffie gedronken.

maandag 14 november 2011

Euhm...

Hallo gebruiker van een internetontvangend apparaat,

In de voorbije week is er weer onrustwekkend weinig opmerkelijks gebeurd, maar zit thuis zonder internet* (op het moment van schrijven uiteraard; zoals ik al in een eerdere editie zei, is mijn blog vooralsnog niet via telepathie beschikbaar) en verveel me dus steendood. Met andere woorden, mijn missie: iets schrijven over zo goed als niets. Om mijn verveeldheid even in perspectief te zetten: uit pure verveeldheid ben ik zelfs patience, freecell en mijnenveger op mijn computer beginnen spelen. Die kaartspellen zijn trouwens vreselijk moeilijk.

Laat ik beginnen met iets dat er niet is: regen. Ik heb de impressie dat het regenseizoen nu onherroepelijk voorbij is. Vandaag (zondag) zijn er nog enkele druppels gevallen, maar de hoeveelheid daarvan was infinitisimaal klein en bijgevolg verwaarloosbaar. Dit maakt me zeer triest aangezien het betekent dat het zonlicht vrij spel krijgt nu het matigende effect van wolken verzwonden is en mijn dagelijks comfort dus sterk zal verminderen door excessieve warmte. Ik voorspel drukke dagen voor mijn trouwe Telstar-airconditioningsysteem.



Over naar wat algemeenheden. Het eten is nog steeds zoals ik het beschreven heb²*. Het eten van vandaag moet ik classificeren in de tweede categorie; het was immers de plaatselijke variant van balletjes in tomatensaus, vleesklompjes in tomatensaus met enkele weinig appetijtelijk uitziende aardappelprisma’s en de obligate rijst. Nu ik toch het onderwerp eten heb aangesneden, ga ik er maar even op door. Ik heb de impressie dat in het algemeen de Costa Ricanen weinig kieskeurig zijn wat betreft de kwaliteit van de ‘producten’*. Het vlees is bijna altijd van relatief lage kwaliteit, limoenen hebben altijd een witte aanslag – een beetje te vergelijken met wat er op mossels groeit, met het cruciale verschil dat mossels schelp-/weekdieren4* en limoenen niet5* – en ten laatste, de hoeveelheid brol die je langs de straat kan krijgen is simpelweg onvoorstelbaar.

Verder gaat mijn Spaans er zeker op vooruit, maar heb ik het gevoel dat er uit de twee maanden die ik hier toch al zit meer gehaald kon worden. Dit vooral door de te grote klassen, inefficiënte manier van oefeningen maken en bepaalde lessen die eigenlijk pure tijdverspilling zijn. Om een voorbeeld te geven: we hebben zeker 4 lesuren aan de voorwaardelijke wijs gewerkt, terwijl dit een waardige kandidaat is voor eenvoudigste grammatica-item in het Spaans. En mag ik er u ook aan herinneren dat de lesuren hier geen 50 minuten, maar 80 zijn; een niet insignificant verschil. Een ander gevoel dat ik heb is dat de Spaanse les mijn Frans absoluut geen goed doet.
Ook op bouwkwaliteit hebben de Costa Ricanen het eveneens niet echt begrepen. Enkele weken geleden heeft op school een afdak het daglicht (en dat is er heel, heel veel) gezien. Het bevat echter enkele constructiefoutjes. Het eerste is dat de ‘poten’ bestaan uit vier boomstammen; naast het feit dat deze zo scheef zijn als welke metafoor je maar kan bedenken voor ‘scheef’, is het hout op geen enkele manier behandeld tegen vocht en andere houtonvriendelijke zaken. Ik hoop dat dit nog gebeurt, anders zullen we binnen een paar jaar het bericht krijgen dat “een groep talenstudenten in Costa Rica met uiteenlopende verwondingen naar het ziekenhuis overgebracht is nadat ze bedolven werden door een structureel onveilig bouwwerk”. Daarnaast hebben ze er een zeker niet verkeerd uitziend dak van metalen imitatie-dakpannen opgelegd. Ze hadden echter niet voorzien dat de twee panelen bovenaan (Het is een dak in accent circonflexe-vorm) niet perfect zouden aansluiten. Met het gevolg dat als er regen valt – iets dat vanaf heden helaas zeer weinig zal gebeuren – ongeveer alles en iedereen onder het afdak nat is. Er mist dan ook nog ergens een andersoortig paneel, hetgeen de symmetrie verstoort en dusdanig de esthetiek van het geheel verstoort.
Na iets meer dan één Wordpagina volgeschreven te hebben over weinig, kan ik zelfvoldaan afsluiten.


*Het onbetrouwbare internet begint me hier behoorlijk de keel uit te hangen…
²*“Dit voedsel tot mij nemen is een noodzakelijk kwaad”, tot “Dit voedsel tot mij nemen is geen ervaring die mij nog lang zal heugen, maar ik heb weinig reden tot klagen”, tot zelfs “Dit voedsel tot mij nemen verschaft mij de nodige voldoening”
³*Normaal gezien zou ik ‘ingrediënten’ gebruiken, maar om eventuele kookprogramma-fanatici tevreden te stellen, neem ik maar ‘producten’
4*Experts, verbeter mij.
5*Alweer, als iemand al een limoen heeft gezien die zich op eigen kracht door het water voortbewoog, gelieve mij dit te melden.

woensdag 9 november 2011

Dingen

Hallo niet-anaeroob wezen,

Een iets later arriverende blog dan gewoonlijk, om redenen die weldra duidelijker zullen worden. Het was immers een relatief* bewogen week.

Ik begin graag met het vermelden van wat toch wel een mijlpaal in mijn verblijf hier kan genoemd worden: ik ben alreeds door de helft van mijn verblijf. Zaterdag 5 november was de dag die ik, om enigszins geleerd over te komen, de verblijfsequinox²* zal noemen.

Ik zal vervolgen met wat ‘nieuws’. Ik heb immers opnieuw een nieuwe leraar. De vorige, de depressief ogende, is door de uitgaande medestudenten dinsdag, twee weken geleden, in de ‘voodoo-bar’ gespot, volgens alle verhalen straalbezopen, volgens sommige zelfs high. De volgende dag is ze, begrijpelijkerwijze, niet komen opdagen. De dag daarna was ze er weer, alsof er niets gebeurd was. Op maandag van de daaropvolgende week stond plots een nieuwe lerares in de klas. Deze was genaamd Yeraldin en wist te vertellen dat Cinthia twee weken afwezig zou zijn. Er werd echter al snel vernomen dat ze ontslag had genomen. Ontslag genomen of ontslagen, dat laten we in het midden. De nieuwe lerares is niet slecht maar zal zeker ook geen ‘leraar van het jaar’-prijs krijgen.

Over naar de clarificatie van mijn beweegredenen tot het uitstellen van mijn blog. In het voorbije weekend ben ik immers naar de vulkaan Arenal geweest. Dit was niet met EF, maar met enkele medestudenten. Ik hoor de vraag “met wie?” al komen dus mijn antwoord daarop is: “met Lisa, Glenn, Sylvie, Jessica, Javier, Francesca en mijzelf uiteraard”. Nu iedereen weet over wie het gaat kunnen we verder…

Normaal gezien gingen degenen die de huurauto³* gingen ophalen Santa Rosa aandoen om kwart na acht. Uiteindelijk is dat kwart na negen geworden omdat de auto die eigenlijk ‘besteld’ was nog in Liberia4* stond en er ook nog wat andersoortige problemen waren… Uiteindelijk zijn ze dan toch voor ‘mijn’ huis gestopt, maar wat merk ik op als ik naar buiten loop? Een platte band… Die moest dus vervangen worden. Op de zandweg. In de brandende zon. Terwijl de auto in een put stond. Maar goed, uiteindelijk zijn we dan toch vertrokken voor een dikke vier uur durende autorit over een verzameling Costa Ricaanse wegen. Hoewel 4 uur in de auto zitten als een vreselijke pijniging kan klinken, heb ik er eigenlijk wel van genoten om nog eens in een auto te zitten met zinnige beenruimte, stoelen die zachter waren dan beton en die een beetje vooruit gaat. Vooral dat laatste misschien. Dit was ook waarmee chauffeur van dienst Glenn zich duchtig geamuseerd heeft. Aangekomen in ‘La Fortuna’5* hebben we iets gegeten in een restaurant op een heuvel met excellent uitzicht op de vulkaan. Op een bepaald moment was zelfs een regenboog te zien óp de vulkaan. Aangezien we door de huurauto-vertragingen laat waren aangekomen waren quasi alle mogelijke activiteiten daar gesloten. Hetgeen wél nog open was, waren de ‘hot springs’. Dat hebben we dan maar gedaan en ik kan dit enkel omschrijven als een verzameling zwembaden met afwisselend warm en koud water. Interessanter was de ‘viewpoint’, te bereiken via een steil opwaartse stenenweg. Op het lijf van onze LandCruiser geschreven natuurlijk. Hiervan ís audiovisueel materiaal van gemaakt, dat ik een dezer dagen zal proberen bemachtigen en uploaden. Hierna hebben we een restaurantje en een hotelletje opgezocht die beide van adequate kwaliteit waren.
De dag erna stonden twee activiteiten op het programma: de ‘Skywalk’ en de ‘Canopy Tour’. De ‘Skywalk’ was een wandeling door het natuurpark; allemaal mooi en interessant, maar na een uur heb je het wel gezien. De ‘Canopy Tour’ houdt in dat je ettelijke meters boven de grond met behoorlijke snelheid aan een metaaldraad van toren tot toren vliegt. Held als ik ben, heb ik dat maar gelaten voor wat het was. Hierop volgde de weg terug, dit keer gelukkig zonder pech.

Dat was het reisverslag. Ik wil graag vermelden dat er zeer veel foto’s getrokken zijn – echter niet door mij – en dat ik zal proberen een selectie te ontfutselen en deze hier te uploaden. Ik zal volgende shots echter niet achterhouden:

De auto en de platte band


Arenal met regenboog:


Dat was het zo ongeveer. Ik zou nog wat onzin kunnen verzinnen om het internet wat dichter te bevolken met door mij gecreëerde bits en bytes, maar ik ben ziek, heb een slecht humeur en heb bijgevolg weinig zin om meer te schrijven. En iedereen weet dat als je ergens weinig zin in hebt het ook niet van erg goede kwaliteit zal zijn..

*‘Relatief’ duidt op de vergelijking met andere weken. Zó bewogen was ze dus niet.
²*Om mogelijk gemuggenzift in de kiem te smoren: ik weet dat de originele betekenis van equinox duidt op het gelijk zijn van dag en nacht overal ter wereld. Mijn Latijn en aardrijkskunde rijken nog zo ver, maar ik vond het woord passen.
³*In dit geval een Toyota Land Cruiser Prado VX met 4.0 V6 diesel en automatische versnellingsbak.
4*Neen, niet het West-Afrikaanse land. De dichtste, enigszins grote stad nabij Tamarindo heet Liberia.
5*Om mogelijke verwarring te vermijden: het was niet dezelfde ‘La Fortuna’ als de ‘La Fortuna’ waar ik enkele weken geleden die voetbalmatch ben gaan bekijken.