Laatste dagen Costa Rica en NIEUWE BLOG

Opgelet! Dit werd geschreven toen ik in het vliegtuig van Madrid naar Zaventem zat.

Hallo*,

puravidaofniet.blogspot.com is nog niet dood! Al duurt dat niet zo lang meer. Ik mag dan wel op dit eigenste moment op weg zijn naar Zaventem, ik heb nog enig materiaal te verslaan over mijn Costa Ricaanse uitstap. Mijn laatste weekend was immers nog relatief evenementvol²*

Wel ja, als ik weekend zeg, bedoel ik eigenlijk enkel zondag. Ten eerste heb ik voor mijn laatste dag een nieuwe hostfamily-mate gekregen. Ik heb mijn zondag dus grotendeels besteed aan ‘den John’ uit de VS wat dingen uit te leggen en vertaler te spelen tussen hem en de familie.

’s Avonds ben ik dan met John en Jacob (die andere Amerikaan. Zie een vorige blog) naar die fiestas (zie ook een vorige blog) in naburig dorp Villareal gegaan. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk teleurgesteld ben in dit “grootse” spektakel. Misschien dat het in andere dorpen/steden spectaculairder is, maar hetgeen ik heb aanschouwd was maar een flauw beestje. Wat volgt is een ‘korte inhoud’ van de fiestas in Villareal.

Alles speelt zich af op het vierkante voetbalveld dat elk dorp in Costa Rica schijnt te hebben. Daarop heeft men in het midden een houten arena neergepoot. Daarrond staat dan een eveneens in hout geconstrueerde tribune. Als er al ‘health en safety’ bestaat in een obscuur dorp als Villareal, zal het zeker goede zaakjes gedaan hebben met al de steekpenningen die het zal geïncasseerd hebben; ik twijfel immers sterk aan de structurele integriteit²* van dit bouwsel. In deze arena vindt uiteraard de hoofdattractie plaats: de rodeo. En dit was nu juist wat sterk te wensen overliet. Dit hele ‘schouwspel’ kan ik als volgt beschrijven:

Er staan een twintigtal intellectueel weinigbedeelde mensen in de ring. Vervolgens komt een intellectueel nog minder bedeelde op een stier de ring binnengehobbeld. Na verloop van seconden tot soms zelfs minuten slaagt de mannelijke herkauwer erin voorgenoemde van zijn rug te werken, waarna de eerstgenoemden het koebeest dienen af te leiden voor deze zijn voormalige berijder vertrappelt. Na nog een tweetal minuten komt een trio pseudo-cowboys met lasso’s de ring in om de stier te vangen. Dit wordt ettelijke malen herhaald met verschillende berijders. Dit is kortstondig entertainend, maar na zo’n drie keer ben je het al beu.

Verder wordt het voetbalveld gevuld met spijs- en drankkraampjes en krakkemikkige kermiscontrapties³*.


Tot zover mijn drie maanden Costa Rica. Ik ben ondertussen nagenoeg aan het einde van mijn meer dan 28 uur durende reis naar huis4*.
Ik zal doorgaan met mijn blogs in München, maar dan op DIT ADRES.

*Voor mijn laatste Costa Rica-blog ontbreekt mij de motivatie een originele en tevens passende aanspreking te vinden.
²*In de voorbije drie maanden heb ik een toch niet geringe hoeveelheid Engels gesproken en daar ten gevolge van probeer ik tevergeefs ‘eventful’ en ‘structural integrity’ naar het Nederlands te vertalen.
³*Hier heb ik een gelijkaardig probleem als in ²*, maar aan deze alliteratie kon ik niet weerstaan.
4*Met “nu” duid ik uiteraard het moment dat ik dit schrijf aan, niet het moment dat ik dit publiceer.

It's the final countdown! tadadadaaa tadadatata...

Hallo persoon,

Vijventachtigste dag, (waarschijnlijk) laatste blog op locatie. Mijn voorlaatste schooldag is voorbij; mijn bus naar de luchthaven is geboekt (dat hadden de afzetters van EF natuurlijk niet in de prijs inbegrepen…). Ik keer bijna huiswaarts.

In die laatste week is er niet bijster veel gebeurd: ik heb mij meester gemaakt van nog wat Spaanse grammatica, ik heb nog wat rijst gegeten (voor de verandering) en ik heb met lede ogen* aangezien hoe ook Costa Rica zich onderdompelt in kerstsfeer.

Éen van die kerstgerichte evoluties was een kersthappening²* op school waar naast de leerlingen zelf ook de gastfamilies op uitgenodigd waren. Op dit ‘grootse’ evenement werd het typische Costa Ricaanse kerstgerecht geserveerd: tamales. Een tamal bestaat grotendeels uit een soort maïsmassa – niemand zou er raar van opkijken als iets dergelijks aan onze teergeliefde rundervrienden gegeven zou worden ter bevoedering – met daarin rijst – surprise, surprise – , vlees van weinig hoge kwaliteit, aardappel en wortel. Dit alles wordt omwikkeld met bananenbladeren en vervolgens gekookt. Geef mij dan toch maar kalkoen met vreemde zaken in voor kerstmis –³* of wat eet de gemiddelde Belg voor kerstmis? Ook moest elke klas als brave basisschoolkindjes een toneeltje of iets gelijkaardigs opvoeren. Joepie!!!!

Dat zal het zowat zijn, denk ik. Wanneer ik mijn volgende blog zal schrijven, weet ik niet. Mogelijks nog in Costa Rica, mogelijks in België, mogelijks pas in Duitsland. Tegen dat ik naar Beeëmweeland land vertrek zal mijn blog in elk geval verhuisd zijn. Enerzijds omdat blogger niet het meest gebruiksvriendelijke platform is en dat “Pura Vida Or Death And All His Friends” niet echt past voor München… In elk geval zal ik hier zeker een link posten naar het nieuwe adres.

Laat ik afsluiten met nog een willekeurige foto.

Enige toelichting is mogelijk gewenst. Dit is een foto van een afsluiting die een dikke maand geleden geplaatst is. Wat de plaatser waarschijnlijk niet in acht had genomen was dat het afsluitingsmateriaal nog ongebruikelijk levend was en dus zijn er een paar weken geleden twijgjes uit de houten palen beginnen komen. Het is een enigszins vreemd zicht.




*De uitspraak “met lede ogen aanzien” is hier niet geheel toepasselijk, maar ik had de onbedwingbare drang ze te gebruiken.
²*Ik gebruik wijselijk happening, aangezien feest aan de overdreven kant is.
³*Ik doormaak een liggend streepjes-o-fiele periode; ik kan er begrip voor opbrengen dat het overmatig gebruik van voorgenoemd leesteken een zekere ergernis kan opwekken, maar dat zal mij niet beletten mijn tijdelijke liefde voor liggende streepjes bot te vieren.

Er is licht aan het einde van de tunnel. Om dan weer een andere tunnel in te duiken...

Hallo begroete,

Het is weer een tijdje stil geweest op mijn blog. Wel ja, webpagina’s zijn over het algemeen niet van noemenswaardige luidruchtigheid*; ik doel dus op de figuurlijke betekenis.

Terwijl ik dit schrijf resten mij slechts 10 dagen in Costa Rica meer. Ik kan haast aan mijn valies beginnen… Er is licht aan het eind van de tunnel. Nu maar hopen dat het geen trein is die in de andere richting komt gereden²*.

Ik hoop dat iedereen een fijn Sinterklaasfeest heeft gehad. De brave man heeft helaas de oversteek naar het Amerikaanse continent niet gewaagd. Een eerlijk gezegd begrijpelijke keuze, gezien de ondermaatse aandacht en aanverwante verering van onze favoriete heilige en daarenboven de huidige brandstofprijzen in acht genomen, lijkt die toch wel substantiële reis een economisch weinig rendabele onderneming, temeer aangezien zo’n stoomboot waarschijnlijk wel wat lust. Ach, ik ga er vanuit dat de Sint wel wat achtergelaten heeft in mijn Belgische residentie…

En nu wat nieuws.

Een eerste opmerkelijk feit is dat de school wederom eerder leeg is deze week. Dit omdat iedereen die hier meer dan 90 dagen blijft enkele dagen de grens over moet om langer te mogen blijven. Velen maken bijgevolg de overtocht naar Panama. Ik blijf hier exact 89 dagen, dus voor mij is zo’n onderneming niet zinvol.

Iets dat toch wel als opvallend bestempeld kon worden was dat het zwembad op school de helft van de week leeg was. Doorheen de week zijn diverse onderhoudswerken uitgevoerd aan voorgenoemde plonsbak. Ondertussen is het weer een waardig lid van het genus ‘constructio zwembaddus’³* en er is – voor zover ik weet – gelukkig – niemand geweest die in een zatte/highe4* bui heeft besloten een duikje te nemen.

High? Jazeker, high! Naast de (overmatige) braspartijen, wordt er hier ook lustig op los geblowd. Gelukkig is dit een beperkte groep, maar zo nu en dan hoor je wel eens opmerkingen als “I’ve just been continually stoned the whole week!”. Gistermiddag waren ze zelfs mensen aan het uitnodigen voor hun ‘space cake party’. EF: Education First; uiteraard… Ik heb vandaag gehoord dat de space cake party niet zo goed verlopen is. Naar ik heb gehoord hebben ze de cake verkeerd gebakken en werkte hij om die reden dus niet. Het is dus een onschuldige cake party geworden.

Verder is December ook de maand van de ‘fiestas’. Dit betekent zeker niet dat de Ford Fiesta gezamenlijk gevierd wordt (oh, was het maar zo…). Het echter is iets met stieren en waarschijnlijk een hoopje suïcidalen die er gaan op zitten. Ik hoop er toch wel eentje te zien voor ik hier vertrek.

Zo hier zal ik dan maar afsluiten, op naar de laatste week.



*Behalve die vreselijke pagina’s die ten pas en ten onpas één of ander kleremuziekje beginnen te kelen terwijl je verwoed naar de ‘vorige pagina’-knop zoekt.
²*Dat zou eigenlijk niet zo’n probleem mogen zijn, Costa Rica heeft de geneugten van de trein immers nog niet ontdekt. Ze hadden ooit een treinroute, maar die was hoofdzakelijk bestemd voor koffie en bananen.
³*Dit is nu wel geen “echt” Latijn, maar ik sta ervan versteld hoeveel Latijn ik al vergeten ben. 6 jaar zwoegen; hop, weg. De Latijnse quote van Wouter Beke kon ik net nog verstaan.
Beke mag dan wel Van Rompuy op de hielen zitten in de politicus-met-de-uitstraling-van-een-dweil-competitie, ik vond het wel een mooie sneer naar Wart de Bever.
4*Is de in conjunctie met een substantief gebruikte vorm van high highe? Het klinkt wat verkeerd.

Update

Hallo C6H12O6 + 6 O2 → 6 CO2 + 6 H2O + Energie uitvoerder,

Een nieuwe blog op een ongebruikelijk moment. Aan tijd geen gebrek, aan boeiende gebeurtenissen daarentegen…
Bij het ter webbe gaan zullen mijn nog slechts 18 dagen in Costa Rica resten. Ik zou niet mogen, maar ik ben ondertussen al aan het aftellen (wel ja, mijn gsm telt af. De afteltechnologie is heden ten dage reeds vergevorderd.) tot het moment dat ik de luchthaven van San José (die eigenlijk niet eens in San José ligt, maar in de provincie Alajuela.) een tuigvlieg mag nemen om de grote plas over te steken naar euroland.

Maar goed, we mogen niet té veel op de feiten vooruitlopen, de feiten zouden wel eens moe kunnen worden, en dán zijn we pas ver van huis! Op school komen de nieuwe studenten en gaan ze ook weer; rijst wordt nog steeds in overmatige hoeveelheden geconsumeerd; Costa Rica blijft gestaag zakken op mijn appreciatieschaal en de internetgoden blijven mij ongunstig gestemd*.

En nu wat nieuws.

Het is duidelijk dat er iets verkeerd zit met EF-Tamarindo. Misschien zijn het wat kinderziekten – EF-Tamarindo is er nog maar een viertal jaar – die na verloop van tijd wel zullen verdwijnen, maar er moet toch iets verkeerd zijn. Immers, als men de leraren- en administratief personeelbezetting uit het filmpje op de website vergelijkt met de actuele, is quasi elke post veranderd. De ‘quasi’ uit vorige zin staat ook op het punt overbodig te worden aangezien mijn huidige leraar, die er, zoals ik het zie, van het begin bij was,³* heeft ook zijn ontslag ingediend om binnen één, misschien twee weken, EF te verlaten. Ik hoop op twee weken, want anders moet ik voor nog één luttele week een andere leraar hebben, hetgeen mijns inziens nodeloos compliceert. Herinner je ook de vorige lerares die andere oorden is gaan opzoeken.


De kamer die voorheen onderdak verleende aan een andere EF-student4*, wie ik eerder kort beschreven heb, zal nu het tijdelijke verblijf vormen van een nieuw individu. Dit individu is, in tegenstelling tot het vorige, geheel niet gerelateerd aan EF. Het is een Amerikaan uit staat Michigan genaamd Jacob. Hij ziet er een beetje uit als het soort type dat je ’s nachts, gekleed in een ‘hoodie’ zou kunnen komen in elkaar slaan met een baseball bat, maar het is een sympathieke, grafisch design-afgestudeerde. Zijn beweegredenen voor een geprolongeerd verblijf in Costa Rica zijn mij niet geheel duidelijk, maar hij zou een vrouw en kind hier hebben. De reden waarom hij juist dít huis occupeert, is dat hij een vriend-kennis van Gerardo, mijn gastvader, is.

Toen ik woensdag thuiskwam, passeerde ik een op straat staande koe, omsingeld door een aantal opmerkelijk energieke Costa Ricanen. De reden voor het op straat staan van de koe is mij evenmin duidelijk, maar wat weinig clarificatie behoefde was de intentie van de dorpelingen om deze onfortuinlijke herkauwer naar een gepastere verblijfplaats te transfereren. Ze zijn daar toch een goeie twee uur in de weer geweest om Bella cowboysgewijs van haar vrijheid te beroven en terug te brengen naar een gepastere resideerplaats. Helaas hebben ze gefaald en stond de koe er de volgende morgen nog.

Dat is het zowat. Ik sluit af met volgende beelden:

Zondag heb ik thuis naar de formule 1 gekeken in full HD…. Het volgende beeld is een accurate representatie van wat ik zag.

Ook heb ik nog een korte video van een aap op school.



*Kent er iemand enkele eenvoudige maatregelen om ze gúnstig te stemmen. Ik ben bijvoorbeeld niet bereid telecommunicatieapparaten te offeren bij rituele gezangen in computercode en dansen rond vreemd stomende koppen koffie, braambessen en effectief slaande tennissers²*.
²*Identificeer de drie logo’s en win geen prijs!
³*Nesten van bijzinnen, zo moet het!
4*welja, student…

Geschreven op 19.11.'2011

Hallo onderhevige aan ‘F = m . g’*

Op het moment van schrijven is mijn laatste maand ingegaan. Ik heb dit dan ook rijkelijk gevierd door het laatste latje Côte d’Or chocolade dat ik meehad te consumeren. Dit had, na twee maand in een kast of in een valies doorgebracht te hebben, reeds een groot deel van zijn exquise smaak verloren, maar er zijn ergere dingen dan dat. De teloorgang van het laatste specimen van deze lekkernij betekent helaas ook dat ik het genot van de Belgische chocolade voor een maand zal moeten ontberen.

Maar! Er is hoop. EF houdt elk jaar rond deze periode immers een ‘dag van de internationale student’, of iets dergelijks. Dit houdt in dat men zich per nationaliteit moet verenigen en enerzijds een expositiestandje over zijn land voorbereiden en anderzijds een presentatie over zijn land geven. We zullen met andere woorden wat Belgische producten proberen te bemachtigen. Hoewel dit op het eerste gezicht een leuke opdracht lijkt, krijgen we er, mijns inziens, zeer weinig tijd voor (de opdracht is vrijdag gegeven en de PowerPointpresentatie moet volgende dinsdag reeds klaar zijn ter revisie van de superviserende leraar) en is het weinig eerlijk: de Belgen zijn immers met meer dan tien, terwijl de Polen en de Italianen, of beter, de Pool en de Italiaan, er alleen voor staan.

Toen ik net op was, zag ik mijn ‘gastzus’ met twee nog niet geziene mensen praten. Ze vertelde me dat dit getuigen van jehova waren. Die zitten duidelijk dus ook overal…

In mijn vorige blog schreef ik dat het waarschijnlijk definitief gestopt was met regenen; wel, vorige week heeft het een paar keer behoorlijk geregend… Maar, als dat de manier is om het weer te laten regenen: “Het is vanaf nu definitief gestopt met regenen”.

Donderdag had onze klas het ‘geniale’ idee een les op het strand te hebben; waarmee de lerares instemde. Ik neem aan dat je je wel kan inbeelden hoeveel er van de eigenlijke les terechtgekomen is… Het antwoord is “niet veel”.

In de namiddag ben ik naar Tamarindo gegaan om wat aan voorgenoemd project te werken (Internet ligt voor de verandering eens plat). In het heengaan heeft gastvader Gerardo mij op zijn Suzuki GN12H naar het kruispunt met de hoofdweg gevoerd. Op zich al een hachelijke onderneming met al de putten in de weg. Je voelde ook dat het motortje er niet mee gediend was dat het twee individuen moest herpositioneren. Van dat kruispunt was het de bedoeling dat ik een openbaar vervoer-bus zou nemen naar Tamarindo aangezien deze een hoop goedkoper zijn dan de taxi’s (₡300 of 0,6$ tegen ₡3000 of 6$), maar aangezien de bus maar niet kwam opdagen heb ik maar een taxi genomen. Eens in Tamarindo aangekomen, heb ik mij op eigen kracht naar het zowat enige kwalitatieve etablissement verplaatst. Deze verplaatsing liep dan nog enige vertraging op doordat een (grote) groep idioten²* een loopwedstrijd hield en om deze (belachelijke) reden een straat was afgesloten. In voorgenoemd etablissement aangekomen, heb ik mij tegoed gedaan aan wat het te bieden had, meerbepaald deftige koffie³*, een huisgemaakte brownie en het werkende internet. De terugkeer aangevat, spotte ik een bus die naar het kruispunt naar SR ging. Deze heb ik dan ook wijselijk genomen. Maar ik en openbaar vervoer, dat gaat gegarandeerd mis: Ik ben dus niet op tijd uitgestapt. Verzachtende omstandigheid was wel dat het ondertussen donker was. Ik ben op advies van een mede-busreiziger op de bus gebleven tot we in een dorpje waren, omdat het volgens hem te gevaarlijk was langs de weg te staan. Ik heb dan een bus terug genomen en ben dan te voet naar SR gegaan. De openbare bussen in CR zijn wel het vermelden waard. Deze rijden aan een zeker niet geringe snelheid voor een bus , maar interessanter: ze rijden altijd met de deuren open. Als je moet rechtstaan, wat bij mij het geval was, hou je je dus beter vast…

Ook in Costa Rica vieren ze Kerst. Het is dan wel niet koud en wit zal hij zeker niet zijn, maar ze vieren het wel. En daarbij hoort een kerstboom en andere geheel zinloze versiering.

*Ik ga ervan uit dat mijn blog enkel op aarde wordt gelezen.
²*En een idioot moet je zijn als je overdag in Costa Rica en uit vrije wil meer dan honderd meter loopt.
³*Hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, in koffieland Costa Rica heb ik nog bitter weinig goede koffie gedronken.

Euhm...

Hallo gebruiker van een internetontvangend apparaat,

In de voorbije week is er weer onrustwekkend weinig opmerkelijks gebeurd, maar zit thuis zonder internet* (op het moment van schrijven uiteraard; zoals ik al in een eerdere editie zei, is mijn blog vooralsnog niet via telepathie beschikbaar) en verveel me dus steendood. Met andere woorden, mijn missie: iets schrijven over zo goed als niets. Om mijn verveeldheid even in perspectief te zetten: uit pure verveeldheid ben ik zelfs patience, freecell en mijnenveger op mijn computer beginnen spelen. Die kaartspellen zijn trouwens vreselijk moeilijk.

Laat ik beginnen met iets dat er niet is: regen. Ik heb de impressie dat het regenseizoen nu onherroepelijk voorbij is. Vandaag (zondag) zijn er nog enkele druppels gevallen, maar de hoeveelheid daarvan was infinitisimaal klein en bijgevolg verwaarloosbaar. Dit maakt me zeer triest aangezien het betekent dat het zonlicht vrij spel krijgt nu het matigende effect van wolken verzwonden is en mijn dagelijks comfort dus sterk zal verminderen door excessieve warmte. Ik voorspel drukke dagen voor mijn trouwe Telstar-airconditioningsysteem.

Over naar wat algemeenheden. Het eten is nog steeds zoals ik het beschreven heb²*. Het eten van vandaag moet ik classificeren in de tweede categorie; het was immers de plaatselijke variant van balletjes in tomatensaus, vleesklompjes in tomatensaus met enkele weinig appetijtelijk uitziende aardappelprisma’s en de obligate rijst. Nu ik toch het onderwerp eten heb aangesneden, ga ik er maar even op door. Ik heb de impressie dat in het algemeen de Costa Ricanen weinig kieskeurig zijn wat betreft de kwaliteit van de ‘producten’*. Het vlees is bijna altijd van relatief lage kwaliteit, limoenen hebben altijd een witte aanslag – een beetje te vergelijken met wat er op mossels groeit, met het cruciale verschil dat mossels schelp-/weekdieren⁴* en limoenen niet⁵* – en ten laatste, de hoeveelheid brol die je langs de straat kan krijgen is simpelweg onvoorstelbaar.

Verder gaat mijn Spaans er zeker op vooruit, maar heb ik het gevoel dat er uit de twee maanden die ik hier toch al zit meer gehaald kon worden. Dit vooral door de te grote klassen, inefficiënte manier van oefeningen maken en bepaalde lessen die eigenlijk pure tijdverspilling zijn. Om een voorbeeld te geven: we hebben zeker 4 lesuren aan de voorwaardelijke wijs gewerkt, terwijl dit een waardige kandidaat is voor eenvoudigste grammatica-item in het Spaans. En mag ik er u ook aan herinneren dat de lesuren hier geen 50 minuten, maar 80 zijn; een niet insignificant verschil. Een ander gevoel dat ik heb is dat de Spaanse les mijn Frans absoluut geen goed doet.

Ook op bouwkwaliteit hebben de Costa Ricanen het eveneens niet echt begrepen. Enkele weken geleden heeft op school een afdak het daglicht (en dat is er heel, heel veel) gezien. Het bevat echter enkele constructiefoutjes. Het eerste is dat de ‘poten’ bestaan uit vier boomstammen; naast het feit dat deze zo scheef zijn als welke metafoor je maar kan bedenken voor ‘scheef’, is het hout op geen enkele manier behandeld tegen vocht en andere houtonvriendelijke zaken. Ik hoop dat dit nog gebeurt, anders zullen we binnen een paar jaar het bericht krijgen dat “een groep talenstudenten in Costa Rica met uiteenlopende verwondingen naar het ziekenhuis overgebracht is nadat ze bedolven werden door een structureel onveilig bouwwerk”. Daarnaast hebben ze er een zeker niet verkeerd uitziend dak van metalen imitatie-dakpannen opgelegd. Ze hadden echter niet voorzien dat de twee panelen bovenaan (Het is een dak in accent circonflexe-vorm) niet perfect zouden aansluiten. Met het gevolg dat als er regen valt – iets dat vanaf heden helaas zeer weinig zal gebeuren – ongeveer alles en iedereen onder het afdak nat is. Er mist dan ook nog ergens een andersoortig paneel, hetgeen de symmetrie verstoort en dusdanig de esthetiek van het geheel verstoort.

Na iets meer dan één Wordpagina volgeschreven te hebben over weinig, kan ik zelfvoldaan afsluiten.

*Het onbetrouwbare internet begint me hier behoorlijk de keel uit te hangen…
²*“Dit voedsel tot mij nemen is een noodzakelijk kwaad”, tot “Dit voedsel tot mij nemen is geen ervaring die mij nog lang zal heugen, maar ik heb weinig reden tot klagen”, tot zelfs “Dit voedsel tot mij nemen verschaft mij de nodige voldoening”
³*Normaal gezien zou ik ‘ingrediënten’ gebruiken, maar om eventuele kookprogramma-fanatici tevreden te stellen, neem ik maar ‘producten’
⁴*Experts, verbeter mij.
⁵*Alweer, als iemand al een limoen heeft gezien die zich op eigen kracht door het water voortbewoog, gelieve mij dit te melden.

Dingen

Hallo niet-anaeroob wezen,

Een iets later arriverende blog dan gewoonlijk, om redenen die weldra duidelijker zullen worden. Het was immers een relatief* bewogen week.

Ik begin graag met het vermelden van wat toch wel een mijlpaal in mijn verblijf hier kan genoemd worden: ik ben alreeds door de helft van mijn verblijf. Zaterdag 5 november was de dag die ik, om enigszins geleerd over te komen, de verblijfsequinox²* zal noemen.

Ik zal vervolgen met wat ‘nieuws’. Ik heb immers opnieuw een nieuwe leraar. De vorige, de depressief ogende, is door de uitgaande medestudenten dinsdag, twee weken geleden, in de ‘voodoo-bar’ gespot, volgens alle verhalen straalbezopen, volgens sommige zelfs high. De volgende dag is ze, begrijpelijkerwijze, niet komen opdagen. De dag daarna was ze er weer, alsof er niets gebeurd was. Op maandag van de daaropvolgende week stond plots een nieuwe lerares in de klas. Deze was genaamd Yeraldin en wist te vertellen dat Cinthia twee weken afwezig zou zijn. Er werd echter al snel vernomen dat ze ontslag had genomen. Ontslag genomen of ontslagen, dat laten we in het midden. De nieuwe lerares is niet slecht maar zal zeker ook geen ‘leraar van het jaar’-prijs krijgen.

Over naar de clarificatie van mijn beweegredenen tot het uitstellen van mijn blog. In het voorbije weekend ben ik immers naar de vulkaan Arenal geweest. Dit was niet met EF, maar met enkele medestudenten. Ik hoor de vraag “met wie?” al komen dus mijn antwoord daarop is: “met Lisa, Glenn, Sylvie, Jessica, Javier, Francesca en mijzelf uiteraard”. Nu iedereen weet over wie het gaat kunnen we verder…

Normaal gezien gingen degenen die de huurauto³* gingen ophalen Santa Rosa aandoen om kwart na acht. Uiteindelijk is dat kwart na negen geworden omdat de auto die eigenlijk ‘besteld’ was nog in Liberia⁴* stond en er ook nog wat andersoortige problemen waren… Uiteindelijk zijn ze dan toch voor ‘mijn’ huis gestopt, maar wat merk ik op als ik naar buiten loop? Een platte band… Die moest dus vervangen worden. Op de zandweg. In de brandende zon. Terwijl de auto in een put stond. Maar goed, uiteindelijk zijn we dan toch vertrokken voor een dikke vier uur durende autorit over een verzameling Costa Ricaanse wegen. Hoewel 4 uur in de auto zitten als een vreselijke pijniging kan klinken, heb ik er eigenlijk wel van genoten om nog eens in een auto te zitten met zinnige beenruimte, stoelen die zachter waren dan beton en die een beetje vooruit gaat. Vooral dat laatste misschien. Dit was ook waarmee chauffeur van dienst Glenn zich duchtig geamuseerd heeft. Aangekomen in ‘La Fortuna’⁵* hebben we iets gegeten in een restaurant op een heuvel met excellent uitzicht op de vulkaan. Op een bepaald moment was zelfs een regenboog te zien óp de vulkaan. Aangezien we door de huurauto-vertragingen laat waren aangekomen waren quasi alle mogelijke activiteiten daar gesloten. Hetgeen wél nog open was, waren de ‘hot springs’. Dat hebben we dan maar gedaan en ik kan dit enkel omschrijven als een verzameling zwembaden met afwisselend warm en koud water. Interessanter was de ‘viewpoint’, te bereiken via een steil opwaartse stenenweg. Op het lijf van onze LandCruiser geschreven natuurlijk. Hiervan ís audiovisueel materiaal van gemaakt, dat ik een dezer dagen zal proberen bemachtigen en uploaden. Hierna hebben we een restaurantje en een hotelletje opgezocht die beide van adequate kwaliteit waren.

De dag erna stonden twee activiteiten op het programma: de ‘Skywalk’ en de ‘Canopy Tour’. De ‘Skywalk’ was een wandeling door het natuurpark; allemaal mooi en interessant, maar na een uur heb je het wel gezien. De ‘Canopy Tour’ houdt in dat je ettelijke meters boven de grond met behoorlijke snelheid aan een metaaldraad van toren tot toren vliegt. Held als ik ben, heb ik dat maar gelaten voor wat het was. Hierop volgde de weg terug, dit keer gelukkig zonder pech.

Dat was het reisverslag. Ik wil graag vermelden dat er zeer veel foto’s getrokken zijn – echter niet door mij – en dat ik zal proberen een selectie te ontfutselen en deze hier te uploaden. Ik zal volgende shots echter niet achterhouden:

De auto en de platte band

Arenal met regenboog:

Dat was het zo ongeveer. Ik zou nog wat onzin kunnen verzinnen om het internet wat dichter te bevolken met door mij gecreëerde bits en bytes, maar ik ben ziek, heb een slecht humeur en heb bijgevolg weinig zin om meer te schrijven. En iedereen weet dat als je ergens weinig zin in hebt het ook niet van erg goede kwaliteit zal zijn..

*‘Relatief’ duidt op de vergelijking met andere weken. Zó bewogen was ze dus niet.
²*Om mogelijk gemuggenzift in de kiem te smoren: ik weet dat de originele betekenis van equinox duidt op het gelijk zijn van dag en nacht overal ter wereld. Mijn Latijn en aardrijkskunde rijken nog zo ver, maar ik vond het woord passen.
³*In dit geval een Toyota Land Cruiser Prado VX met 4.0 V6 diesel en automatische versnellingsbak.
⁴*Neen, niet het West-Afrikaanse land. De dichtste, enigszins grote stad nabij Tamarindo heet Liberia.
⁵*Om mogelijke verwarring te vermijden: het was niet dezelfde ‘La Fortuna’ als de ‘La Fortuna’ waar ik enkele weken geleden die voetbalmatch ben gaan bekijken.

Titel: Titel: Titel ...

Hallo medemens!

Nog eens een dit keer enigszins laattijdige update (internet lag de hele week plat) met wat recente gebeurtenissen die op de internationale significantieschaal weliswaar geen potten zullen breken, maar toch de significantiedrempel voor opname in mijn blog halen.

Het eerste van deze gebeurtenissen is nog maar eens een voetbalmatch in het dorp waarnaar ik mijn gastfamilie maar weer als een gewillig puppytje ben gevolgd. Ik dacht hier enkele foto’s van genomen te hebben, maar mijn geheugen durft mij wel eens beliegen. Zoals ik al eerder vermeldde heeft het de twee weken die dit sportieve spektakel voorafgingen quasi non-stop geregend en je hoeft geen voetbalspecialist te zijn (want dat ben ik immers niet) om te begrijpen dat excessieve regenval zo zijn effecten heeft op voetbalvelden. Ze durven er dan al eens wat zompig, modderig en glibberig bijliggen. Dit heeft op zijn beurt dan ook weer zijn effecten op het eigenlijke spelen... Schuif- en ploeterplezier verzekerd, dus. Mijns inziens hadden ze evengoed met bootjes het veld op kunnen gaan of de voetbalwedstrijd gelijk afgelasten en er een waterpolowedstrijd van maken.

Een andere gebeurtenis heeft zijn wortels in de vorige week en had zijn uitwerking de voorbije week en daaropvolgende weken. Om de vier weken is er immers een test gepland om te zien hoe ver je Spaans gevorderd is. Indien uit deze test blijkt dat je meer hebt gedaan dan in de les aanwezig zijn en voor je uit staren, mag je naar het volgende niveau. Dat  is bij mij dus gelukt en daarop heb ik een nieuw lessenrooster gekregen met daarbij horende nieuwe hoofdleraar. Hierop moet ik toch enige commentaar geven, te beginnen met het minst slechte nieuws (ik weet het, ik ben een eeuwige optimist.). De nieuwe leraar is degene die ik in een vroege blog beschreef als “niet bijster levensvreugdig”. Ze ziet er nog steeds uit alsof ze zich elk moment in een van de talloze Costa Ricaanse vulkanen kan storten, maar de les is zo slecht niet: het gaat niet tergend traag vooruit en de slaapverwekkendheid is gematigd. Mijn minder positieve berichten komen uit de hoek van de zogenaamde spin-lessen*. Deze gingen voorheen over ‘uitspraak’ en ‘basiscommunicatie’, maar zijn nu vervangen door ‘correctie van fouten’ en ‘bekende mensen’. Laten we daar even een boompje over opzetten (We moeten immers ten allen tijde aan het milieu blijven denken!).

Te beginnen met foutencorrectie. Dit lijkt op het eerste zicht een nuttige tijdsbesteding, ware het niet dat noch de leerlingen, noch de lerares weten over welke fouten het precies gaat. Bij gebrek aan magisch op het bord verschijnende zinnen met fouten in, kregen we dus maar een invulblad met geheel achterhaalde werkwoordsoefeningen. Zinvol…

Bij ‘bekende mensen’ was de opdracht: zoek dingen op over een bekende mens uit je thuisland, schrijf er een presentatietje over en breng dat vervolgens naar voren. Hoewel een spreekoefening zeker nuttig kan zijn, vind ik ‘bekende mensen’ een gewoonweg belachelijk onderwerp.

Mijn hostfamily-mate²* is zeker ook nog eens het vermelden waard. Deze is zeker sympathiek als hij er is. Hij is er echter niet zo veel: hij blijft vaak dagen weg, slaapt een gat in de dag en doet andere onvoorspelbare zaken. Laatst bleef hij het hele weekend weg tot hij dinsdag zijn hoofd uit een raam op school stak en mij begroette. Tja, ik heb er geen last van, dus hij doet maar. Later in de week wist hij mij ook te vertellen dat hij vanaf heden in een appartementje dicht bij school zou verblijven in plaats van in een gastgezin. Tja…

Ik sluit af met volgende foto. Het is een soort maiscake. Ze noemen het 'tanela'

En ook nog onderstaande. Dit is de straat die ik als “zijstraat” bestempelde in een voorgaande blog. Dit is zowat de slechtste straat die ik hier al gezien heb.

*Wees gerust, “no animals were harmed during these classes”.
²*Hoewel weinig vlot, gebruik ik liever deze term, daar roommate de waarheid eigenlijk geweld aandoet / -deed.

Mijn haat voor titels is nog steeds niet weggeëbd

Hallo levend wezen*,

Laat ik beginnen met een opmerking. In mijn voorbije blogs heb ik reeds vermeld dat het soms een hele opgave is markante gebeurtenissen uit mijn geheugen op te diepen en deze vervolgens in aangename bewoordingen om te zetten ter uwer tijdverdrijf. De zich aan razendsnel tempo voortplantende hoenderen in de ‘tuin’ konden voorspellen dat de initiële influx van lezenswaardige blogberichten een kort leven beschoren was, maar mijn standaard van een of twee blogs per week zal ik misschien ook niet kunnen blijven handhaven. Ik zal echter mijn best doen om dit wél te realiseren.

Ik ga er zelfs twee opmerkingen van maken. Ik apprecieer het enorm dat de comments lustig binnenstromen, maar ik zou graag een oproep doen wat betreft deze comments: “Gelieve leesbaarheid te laten primeren over de drang om er een creatieve schrijfopdracht van te maken”.  Ik heb er immers al een aantal gelezen die ik met mijn beperkte breinfunctie niet geheel bevatte.

Dit gezegd zijnde, keer ik terug naar conventionele bloginhoud.

Begin deze week is iedereen gezond en wel teruggekomen van het illustere carnaval van Limón. De dagen na te terugkomst werd er naar hartenlust gefoeterd op de huurauto(‘s). Voor de geïnteresseerden: het waren toyota Yaris vierdeursen van de vorige generatie. De meningen over het carnaval zelf waren verdeeld: de ene vond het fantastisch en heeft zich te pletter geamuseerd, de andere vond het maar flauwtjes.

Mijn mening over het geserveerde voedsel fluctueert nog steeds tussen de voorheen beschreven vormen²* met helaas een overmacht van de eerste vorm.

Ander belangrijk nieuws? Euhm, neen, eigenlijk. Ik kan wel enkele zaken opsommen die men bezwaarlijk nieuws kan noemen, maar die wel de tijd die deze blog vergt om te lezen gevoelig kunnen verlengen:

·         De hoeveelheid regen die deze week is gevallen zou in België volstaan om fase 1 van het federaal rampenplan voor overstromingen (als zoiets al zou bestaan) te laten afkondigen. Als er nog meer gevallen zou zijn zou het zwembad in alle waarschijnlijkheid een stukje school blank gezet hebben.

·         Op school zijn ze begonnen met de ‘bouw’ van een nieuw afdakje om onder te zitten. Ik zal er zeker eens een foto van trekken, maar ik kan je vertellen dat het er voorlopig uitziet alsof een storm vier bomen uit de grond gerukt heeft, van hun wortels, schors en kruin ontdaan heeft en rechtopstaand in de grond achtergelaten heeft.

Dat is alles, denk ik.

Ik sluit dus af met deze geheel willekeurige foto:

*Ik ga ervan uit dat de doden en ondoden te druk bezig zijn met respectievelijk dood zijn en ontsnappen uit slechte actiefilms om mijn blog te lezen.
²*Zitten deze niet zo vers meer in het geheugen?

1.       “Dit voedsel tot mij nemen is een noodzakelijk kwaad”

2.        “Dit voedsel tot mij nemen is geen ervaring die mij nog lang zal heugen, maar ik heb weinig reden tot klagen”

3.       “Dit voedsel tot mij nemen verschaft mij de nodige voldoening”

Wat fottots...

Hallo ingewijde tot het de wondere wereld van het computergebruik!

Een vroegtijdige update, niet omdat er gebeurtenissen zich hebben voorgedaan die ik waardig acht met de wereld te delen (ja, ik val in herhaling), maar omdat ik energie, gewonnen uit het mij verschafte voedsel, heb geïnvesteerd in het op beeldmateriaal vastleggen van mijn huidige leefomgeving in de hoop dat de hier niet aanwezigen zich ondanks mijn beperkte fotografische talent een beeld kunnen vormen van die leefomgeving.

 Een nietsvermoedende iguana (indien ik de soort mis heb, gelieve mij te verbeteren). Er lopen, of eerder kruipen, er zo twee rond op school. De apen, gecko's en anderssoortige reptielen heb ik nog niet deftig kunnen fotograferen.

Een voetbalmatch op het alternatieve veld van Santa Rosa tussen een handvol dorpelingen. Ik denk dat ik deze al eens vernoemd heb, maar indien ik dat niet gedaan heb:
Deze match is niet met de 'professionele' ploeg van SR. Deze ploegen bestonden uit Juan, Carlos en Pedro van 'over 't straat'.

De auto's in de verte staan op de hoofdstraat hieronder. De linkse boom is waar de EF-bus ons elke weekdag ophaalt.

De majestueuze hoofdstraat van SR, na een onweertje. 'Mijn' huis is rechts aan de aardeplek. 

Diezelfde hoofdstraat, naar de andere kant kijkend. Als je goed kijkt, zie je dat de weg lichter grijs wordt, daar begint de verharde weg naar Tamarindo.

 Een zijstraat



De reeds vermelde spaghetti van elektrische kabels.

Jaja, voor je het weet wordt dit het nieuwe Monte Carlo!

 Een van de vele palmbomen, compleet met kokosnoten.

En om af te sluiten, nog een zeer onprofessionele video van het huis

 

!Opgelet! Extreem grote hoeveelheid auto-gerelateerde inhoud

Hallo intelligente levensvorm*

Nog eens blogberichtje, niet omdat er deze week zoveel memorabele zaken zijn gebeurd, maar eerder om een signaal te geven dat ik nog zelfstandig op deze aardkloot rondloop, want eigenlijk is er deze week geen zak gebeurd.

Welja, enkele kleine zakjes misschien…

Laat ik beginnen met wat nieuws dat op het eerste gezicht weinig betrekking heeft op mij. Bij nader inzien heeft het dat op het tweede zicht ook niet, maar ik vind toch dat het geweten moet zijn: er zijn foto’s vrijgegeven van de nieuwe BMW 3-serie! Persoonlijk vind ik de voorkant niet bijster geslaagd, maar daar zullen de meesten van jullie waarschijnlijk bitter weinig boodschap aan hebben. Ik snij dus maar een ander onderwerp aan.

De lessen kabbelen lekker voort, dus daar ga ik eveneens niet te veel woorden aan vuilmaken.

Vandaag (vrijdag) was de situatie op school interessant: er waren misschien in totaal 10 mensen aanwezig; de rest waren allemaal naar het carnaval inLimón, aan de andere kant van Costa Rica, een fijne 8 uur rijden. Ik ben niet meegegaan, maar dat vindt waarschijnlijk niemand verwonderlijk…  Om daar te geraken kon je ofwel een beroep doen op het veel te dure EF, ofwel er op eigen houtje zien te geraken. Een hoop mensen hebben het laatste gedaan. Één groepje is wel het vermelden waard. Ze hebben een auto gehuurd; probleem is dat ze met drie chauffeurs zijn, waarvan 2 Amerikanen en één Canadees. De auto die ze gehuurd hebben heeft echter een manuele versnellingsbak en het is geweten dat manuele versnellingsbakken en Amerikanen niet samengaan. Enkel de Canadees kan met een manuele vb. rijden. Ik voorspel dus problemen.

In mijn vorige blog sprak ik over mijn carspotting-deficiëntie; wel, ik heb het plezier gehad van nog eens in een auto te zitten. Eerder deze week nam mijn roommate²* mij eens mee voor een gemotoriseerde voortbeweging door Tamarindo met de auto³* die een mede-studente mag gebruiken van haar gastfamilie. Het doel van deze verplaatsing is weinig relevant en zal ik u besparen, tenzij daar in hoge mate uitdrukkelijke vraag naar is.

Verder heb ik eigenlijk niets te melden, buiten dat deze week exceptioneel koud en nat was (voor CR). Perfect voor mij dus!

Ik sluit dus af. Op naar de volgende week!

*Ik ga er van uit dat pantoffeldiertjes, amoeben en gelijksoortige organismen weinig verloren hebben aan mijn blog.

²*Ik heb gemerkt dat er vraag is naar opheldering van de identiteit van deze eerder met het adjectief “mysterieus” omschreven persoon. Dit verzoek zal ik bij deze inwilligen. Zijn naam is Jonas, hij is een Duitstalige Zwitser, maar is half Braziliaans. Hij heeft een leeftijd van rond de 24 jaar. Het is de moeite te vermelden dat we aparte kamers hebben, een onverhoopte luxe die ons technisch gezien geen roommates maakt. Ik vermoed dat dit summiere profiel de nood naar informatie niet helemaal verzadigt, maar meer ben ik niet van plan te verwoorden... Helaas.

³*De auto in kwestie was een Hyundai Galloper, geen droomwagen, maar zeer geschikt voor het Costa Ricaanse wegennet.

Zaken geschreven op 8 oktober

Hallo niet-analfabeet,

Eerst en vooral moet ik vermelden dat dit op 8 oktober ’11 is geschreven, want momenteel laat de internetvoorziening mij in de steek.
Ik wil ook graag vermelden dat deze blog deels bedoeld is om de mij slechts druppelsgewijs toekomende boeiendheden van deze week te verenigen in één blogbericht, daar het behoorlijk onzinnig is om blogberichten van een vijftal regels te schrijven. En zie, met deze weinigzeggende inleiding heb ik die grens al overschreden!

Eerst een korte round-up van de week dus. Zoals ik al vermeldde in een eerdere blog ben ik dus van lesniveau veranderd. Dit bracht een zekere verbetering in de interessantheid, maar om mij écht te boeien zullen met dit systeem letterlijke boeien ingezet moeten worden.
Soit, de lessen kabbelen voort en desalniettemin gaat mijn Spaans er gestaag op vooruit, al is de dag dat ik een quasi normaal gesprek zal kunnen voeren in het Spaans nog lang niet gekomen.

Tussen de weinig zinnenprikkelende lessen in spendeer ik meer dan enige tijd in de twee aanwezige hangmatten, spring ik bij tijd en stond wel eens in de voor recreatieve doeleinden geplaatste waterbak en doe ik, indien mogelijk, wat iguana-en-andere-aanwezige-reptielen-spotting om mijn carspotting-deficiëntie enigszins te temperen.

De voorbije week heb ik ook de geneugten van de Costa Ricaanse elektriciteitsvoorziening mogen ondervinden: de elektriciteit is zowel in Santa Rosa (waar ik logeer) als in Tamarindo (waar de school staat) meerdere keren uitgevallen, evenals het internet. Dit is eigenlijk niet verwonderlijk als je eens naar boven kijkt: in de elektriciteitskabels hangen vogelnesten (neen, niet de gehaktklomp met een gekookt ei in, helaas). Verder zijn de kabels zelf onoverzichtelijker dan een vers bord spaghetti bolognese.

Wat betreft mijn voorziening in levensnoodzakelijke nutriënten: mijn initieel enthousiasme over de Costa Ricaanse keuken is enigszins afgezwakt, maar in elk geval kon ik het een hoop slechter getroffen hebben. Mijn appreciatie van de culinaire prestaties van mijn gastgezin en de ‘Soda’, waar ik het middagmaal op weekdagen nuttig, fluctueren tussen “Dit voedsel tot mij nemen is een noodzakelijk kwaad”, tot “Dit voedsel tot mij nemen is geen ervaring die mij nog lang zal heugen, maar ik heb weinig reden tot klagen”, tot zelfs “Dit voedsel tot mij nemen verschaft mij de nodige voldoening”.  Waar ik wel voor vrees is dat als ik in de twee weken die ik thuis zal spenderen (Ik weet het, het is nog lang, maar we komen er wel…) rijst zal voorgeschoteld krijgen, voorbije malen het daglicht nogmaals zullen aanschouwen. En dat zou noch voor mij, noch voor die voorbije malen een aangename ervaring zijn.

Groot sportman als ik ben heb ik me vandaag ook gewaagd aan de wereld van de surf. Een stilzwijgende verplichting, eigenlijk, gezien ik hier 3 maand (welja, nu al wat minder) in een surfparadijs zit. Vandaag hebben we ons dus met een groepje vanuit Santa Rosa per taxi naar de school verplaatst. De taxi in kwestie een Toyota Yaris vierdeurs met een ‘conserveblik’ als uitlaattip. Daar aangekomen hebben we onze weg op voetkracht vervolgd naar het strand. Op deze zandmassa stonden twee surfinstructeurs ons met een verzameling surfborden op te wachten. Na een korte theoriesessie hebben we allen een zeer nauw aansluitend surftruitje gekregen (dit omdat je behoorlijk wat rondschuift op zo’n surfboard, wat schaafwondachtige gevolgen heeft) en zijn we twee uur lang het water ingegaan. Op de eigenlijke techniek van het surfen zal ik niet ingaan, aangezien ik er behoorlijk zeker van ben dat het wereldwijde web hiervoor een meer dan waardig substituut is. Wat ik wel wereldkundig zal maken zijn mijn ervaringen:

1.       Wat de surfinstructeurs doen is de goede golf uitkiezen, je bord in de juiste richting leggen en je een duwtje geven als de golf er eenmaal is. Dit lijkt misschien een relatief overbodig karwij waar bitter weinig intelligentie voor nodig is, maar ik verzeker je, zonder deze hulp lukt het écht niet.

2.       Je krijgt immens veel zeewater binnen, wat ervoor zorgt dat je keel vreselijk veel zeer doet tijdens het surfen en dat het soms lastig is je ogen open te houden. Het laatste mede door de felle zon.

3.       Ik denk dat het mij gelukt is ongeveer één derde van de golven waarbij de instructeurs mij hielpen met enig succes te nemen. Iets waar ik zeker niet ontevreden over kan zijn.

Dat surfen is dus zeker tof om eens te doen en ik denk dat ik nog wel eens een bord zal huren, maar er een kopen en er een dagelijkse bezigheid van maken is niets voor mij.

Zo, hiermee sluit ik af.

Wiskunde, ook in cr!

Hallo landbewoner*!

Hier een korte update van mijn belevenissen. Gisteren kon ik niets schrijven, aangezien de elektriciteitsvoorziening mij (en de rest van het dorp) in de steek liet. Afgezien van het lichte soelaas dat de overuren draaiende zaklampen brachten, werd de avond dus in het donker doorgebracht.

In enkele voorbije blogs heb ik geklaagd over de tergend traag vorderende lessen. Gisteren ben ik daarover eens met wat EF-personeel gaan praten en vandaag was de eerste dag die de effecten van deze bemiddeling met zich meebracht: ik ben een niveau opgeschoven. Dit zou ervoor moeten zorgen dat het wat moeilijker wordt. De lessen van vandaag zijn daar in elk geval in geslaagd, al was dit enkel omdat ik de vorige les had gemist en het met de herhaling moest doen. Tja, morgen zien we wel wat het uiteindelijke effect is van de niveauverhoging.

Ondertussen heb ik er wel een boeiende avondbezigheid bijgekregen:
Het vriendje van een van de dochters hier doet een soort postgraduaat (in dit geval een eerder belachelijk begrip, want ik twijfel er sterk aan dat hij ooit een graduaat heeft behaald) voor het een of het ander, maar hij moet wiskunde studeren. Ik kan mij dus onledig houden door hem vergelijkingen van de eerste graad uit te leggen. In het Spaans… Ach ja, wie weet, misschien dat hij wel integralen oplost tegen de tijd dat ik hier vertrek…

Bij het ter ‘webbe’ gaan zit hij er eentje op te lossen en ik ga eens kijken of hij er wat van bakt…

(*) Ik ga er vanuit dat mijn blog enkel gelezen wordt door landbewoners, daar op zee hoogstwaarschijnlijk geen internetsignaal is (en voorlopig is hij ook nog niet via telepathie beschikbaar).

Ik word nog een voetballiefhebber! Alhoewel...

Hallo mede-aardling*!

Vorige week zondag heeft mijn gastfamilie mij meegetrokken naar een lokale voetbalmatch tussen Santa Rosa en een ander dorp. Hier had ik weinig op tegen daar de locatie voor dit grootse volksentertainmentevenement slechts een 500-tal meter van het huis was. Deze week werd het echter serieus. Santa Rosa ging immers op verplaatsing spelen naar “La fortuna” [kan op Goegel Meps gevonden worden door “Fortuna, La Fortuna, Guanacaste, Costa Rica” in te tikken (verwacht er niet te veel van, de foto’s zijn extreem wazig)], een dorp tussen de vulkanen. Jazeker, vulkanen. Je kon de rookpluimen eruit zien komen. De trip hiernaartoe verliep met een speciaal hiervoor gecharterde bus. Helaas duurde de trip behoorlijk lang en hing er een urinelucht in de bus, dus het transport was allesbehalve aangenaam.
Eens aangekomen, hebben we wat rondgestruind en onder andere de lokale kerk bezichtigd. Deze was zeker opmerkelijk als je ze vergelijkt met de Europese exemplaren: zou men ze ontdoen van haar religieuze addenda, is ze niet te onderscheiden van een schuur. Zoals ik al vermeldde in een eerdere editie van mijn blog is 80% van de auto’s die hier rondrijden ofwel een SUV of pick-up, ofwel een met weinig smaak getunede Nissan Sentra. Op vlak van automobielveredeling (welja …) is mij iets opgevallen dat ik nog nergens anders gezien heb: een auto met nepremschijven! De meesten laten het bij een nepkoolstofvezel spoiler of een slecht passende bodykit, maar degene die de nepremschijf (een waarschijnlijk plastieken analoog van een remschijf, aan de binnenkant van de velg geplakt) bedacht, verdient een schouderklopje! Enkel een schouderklopje, want hij vergat wel de remklauw. En wat voor auto denk je dat het was? Inderdaad, een Nissan Sentra.
Maar goed, terug naar de orde van de dag: voetbal. Ik ben nu geen expert op het vlak van voetbalvelddimensies, maar zelfs ik weet dat een voetbalveld niet vierkant hoort te zijn. Ook kan een geoefend geoloog zonder problemen een uitgebreide reliëfstudie uitvoeren op dit speelveld.
Soit, kort nadat we ons aan de zijlijn opgesteld hadden, begon de match. Deze was zeker geen toonbeeld van kundig en proper spel: er werd veel over de grond gerold (voor de duidelijkheid: ik bedoel de spelers, niet de bal) en doelpunten waren schaars. Uiteindelijk eindigde dit sportevenement op een gelijkspel **. Echter, voordat de scheidsrechter een einde kon maken aan deze weinig professionele vertoning, besloten enkele toeschouwers dat er nog een boeiende afsluiter moest zijn en gingen met elkaar op de vuist naar aanleiding van een duidelijk controversiële beslissing van een lijnrechter. Ah, sport brengt het beste in de mens naar boven. Na interventie van de lokale politiële macht, is iedereen zonder ernstige letsels weer op de bus gestapt en hebben we de tocht richting Santa Rosa ingezet. Kort na het vertrek zijn we dan weer gestopt in een zwembad-bron-complex-etablissement om wat etenswaren te nuttigen. Dit achter de rug zijn we weer aan boord gegaan van ons weinig majestueus wegschip om huiswaarts te navigeren. Doorheen de terugrit was er wel een man met hetzij een gebrek aan IQ, hetzij teveel alcohol in zijn aderen, waarschijnlijk een combinatie van beide die het nodig vond een gesprek met mij te proberen opbouwen, ervan overtuigd dat hij het met zijn gebrekkige Engels zou redden.

Uiteindelijk zijn we heelhuids teruggekomen van een dagje tijd- en geldverspilling.

Morgen opnieuw een dag van uiterst hoogstaande lessen. Ik word al euforisch bij de gedachte…

(*) Ik ga er vanuit dat als er buitenaards leven is, het betere dingen te doen heeft dan zich de Nederlandse taal eigen te maken en dit nietige blogje te lezen. Maar ja, je weet nooit: misschien schop ik het ooit wel tot eerste interplanetaire schrijver!
(*) + (**) Misschien wel tot eerste interplanetaire sportjournalist! Nee, dat hoogstwaarschijnlijk niet…

Huis op Goegel Meps

Hallo klomp cellen die mijn blog leest!

Deze blog schrijf ik niet omdat er boeiende dingen gebeurd zijn, want dat is niet het geval, maar wel omdat ik iets leuks gevonden heb: de residentie waar ik momenteel in verblijf op google maps!

Aangezien ik geen knop heb gevonden om een bepaalde locatie automatisch van link te voorzien is hier een korte ‘routebeschrijving’. Waarom geen adres? Dat is toch handiger? Inderdaad, maar adressen zijn een luxe die ze hier niet kennen.

1.       Tik in het zoekvak in “Cen- Santa Rosa, Guanacaste, Costa Rica”

2.       Ga naar optie B genaamd “Cen- Santa Rosa”. Deze zou moeten liggen zoals op onderstaande afbeelding:

 

3.       Zoom zo ver mogelijk in.

4.       Door iets naar rechts te gaan zou je onderstaand beeld moeten kunnen krijgen. Het is het huis met de pijl boven.

Ziezo, kijk gerust eens rond waar ik ben beland.

Ik haat titels!

Hallo lezende persoon,

Ik ben nog steeds niet uitgeschreven en loptapje heeft ondertussen haast een laptopchiropractor nodig. Maar ik heb toch weinig beters te doen dan nog een blogberichtje schrijven, dus een computerrechtenorganisatie zal me moeten komen wegslepen. Die kans is echter klein, want welke computerrechtenorganisatie opereert er nu in Costa Rica?

Maar goed; gisteren ging ik wat eten in de hoop dat vandaag betere tijden zou brengen. Vandaag is daar slechts partieel in geslaagd. Ik verklaar mij nader:

Vandaag had ik drie lessen: tweemaal algemene les en eenmaal uitspraakles. De algemene lessen gingen wederom tergend traag en bijgevolg zat ik er enigszins ongeïnteresseerd bij. De lerares moet dit opgemerkt hebben en tussen de twee lessen in heeft ze me verteld dat ik wat geduld moet hebben: binnen twee of drie weken zou het sneller moeten gaan omdat we dan een basis hebben. Om mij bezig te houden heeft ze mij en de Franstalige Zwitser dan maar een blaadje werkwoordoefeningen gegeven; waarvan ik op één na alle vragen goed had. Geduld en hoop is allemaal goed en wel, maar daar ben ik nu zeer weinig mee. Soit, het is in elk geval al iets…

Een lichtpuntje in de Spaanse duisternis was de les ‘fonética’, uitspraakles. Dit was eindelijk eens een les die vooruitging, duidelijk was, met voldoende oefeningen, doch geen overdaad.

Wat mij ook gunstig stemde was dat we tijdens een bepaalde pauze in het secretariaat werden geroepen om een blaadje in te vullen hoe we het verblijf en de lessen vonden. Dit waren een zevental vraagjes waar je een beoordeling geven van slecht tot uitstekend. Op zich weinig zinvol, ware het niet dat ik gevraagd werd bij de vragen wat uitleg te geven. Hiervoor was een hokje van 3cm op 10 voorzien. Lang niet genoeg uiteraard! Heb ik maar ¾ van de achterkant van het A4-blad volgeschreven. Nu hopen dat ze het kunnen lezen!

Er is met andere woorden beterschap op komst, maar we zijn er nog lang niet.

Is er nog ander nieuws? Niet echt; ik heb in een hangmat gelegen, een man op straat heeft me weed aangeboden en  ik adem nog steeds.

Op naar een volgende dag!

Nog een schooldag (het houdt niet op!)

Hallo gebruiker van het wereldwijde web!

Ik had gedacht dat ik tegen vandaag niets meer te vertellen zou hebben en mijn computer verheugde zich er dan ook al op dat ik zijn arme toetsjes niet meer zou pijnigen. Niet, zo blijkt. Bij deze dan ook mijn welgemeende excuses aan loptapje.

Naar de orde van de dag dan maar:
Vandaag was, zoals reeds gezegd, een routinedag. Het liet me wel toe reeds een mening te vormen over de lessen en ik moet zeggen dat ik licht ontstemd ben (niet zoals een gitaar, want vals zing ik toch, maar als een persoon die niet blij is met de gang van zaken). Hier een beschrijving van de schooldag:

Eerst kwam een leeg uurtje. Dat betekent eens in de waterbak plonzen en verder in een hangmat filosoferen over de dingen.

Dan kwam een uurtje iLab. Helaas heeft dit niets met Steve Jobs te maken, want had het dat wel, zou het in alle waarschijnlijkheid effectiever geweest zijn. De 80 minuten duren iLab-sessie bestond uit een kwartier wachten op de leraar en veranderen van lokaal, 15 minuten uitleg krijgen, 5 minuten in groepen ingedeeld worden en een papier met Spaanse woorden op krijgen. Op dit papier moesten we met onze ongelofelijk uitgebreide kennis van het Spaans het geslacht en meervoud geven van de gedrukte woorden. Dit is uiteraard een belachelijke opdracht, aangezien niemand in mijn groep toereikende kennis van het Spaans heeft. We mochten wel een laptop gebruiken, maar het internet is daar zo traag dat het twee minuten duurt tegen dat een simpele pagina is geladen.  Na een halfuurtje puur giswerk zijn we dan weer naar binnen geroepen op de opdracht te verbeteren; een activiteit die ook nodeloos lang gerekt werd. Na een kwartiertje was de les dan weer gedaan. Leerrijk!

Hierop volgde een tien minuten durende pauze en dan een les grammatica. Ah, een les grammatica, mijn favoriete deel in het leren van een taal (en dat is niet sarcastisch bedoeld), dat zal toch nuttig besteed worden? Niet? Wel, mijns inziens werd het dat niet. Ik kopieer hieronder de notities die ik in de les heb gemaakt. Over deze theorie plus veel te veel oefeningen erop hebben we tachtig minuten gedaan. Oordeel zelf maar of die nuttig besteed werden.

Estructuras basicas

1.     Gustar

	Singular	Gustar	Plural	Gustar
1	Yo	A mi me gusta(n)	Nosotros	A nosotros nos gusta(n)
2	Tú	A ti te gusta(n)	Vosotros	A vosotros os* gusta(n)
3	Él / Ella / Usted	A él le gusta(n)	Ellos / Ellas / Ustede	A ellos les gusta(n)

+ el pescado, los coches, ...
                +adjectivo

*!!! Geen vos!!!

2.     Querer + infinitivo/substantivo

	Singular	Querer	Plural	Querer
1	Yo	Quiero	Nosotros	Queremos
2	Tú	Quieres	Vosotros	Quiereis
3	Él / Ella / Usted	Quiere	Ellos / Ellas / Ustede	Quieren

+ conductar, surfear, caminar, comer, nadar, ...
+ un coche, una mesa (tafel), un televisor, un sofá, el sol, un lápiz (potlood)
                +adjectivo

3.     Necesitar + infinitivo/substantivo

	Singular	Necesitar	Plural	Necesitar
1	Yo	Necesito	Nosotros	Necesitamos
2	Tú	Necesitas	Vosotros	Necesitais
3	Él / Ella / Usted	Necesita	Ellos / Ellas / Ustede	Necesitan

+ leer(lezen), comer, escuchar (luisteren), vivir,  ...
+ vacaciones, un coche, un pescado, un              a silla (stoel), las bebidas (?)
                +adjectivo

 Voor degene die het niet kan afleiden: het was een les over dat je een substantief/ infinitief achter deze werkwoorden kan plakken. Zoals men zegt in het Engels: "That's hardly rocket science!"

Het volgende uur was een tachtig minuten durende algemene les. Hier hebben we nog het meeste gedaan, ook al was het ook niet om over naar huis te schrijven (Ik weet het, dat is exact wat ik nu doe). We hebben de cijfers herhaald en we hebben wat woordenschat geleerd.

Over het laatste uur ben ik het minst te spreken (Ik weet het, zegswijzen en het gebruik ervan spreken elkaar weer tegen). Het was een tachtig minuten durende bloemlezing over duurzaam beleid en recycleren. In het Spaans! Allemaal zaken die tot in den treure herhaald zijn op school. Ik ben zeker geen eco-ridder en ik zal het ook nooit worden, maar dit was écht verspilling van tijd. En geld.

Tot zover mijn tirade. EF zegt dat als er iets mis is dat we het zeker moeten komen melden. Ik denk dat ik dat morgen maar doe.

In de hoop dat morgen betere tijden zal brengen, ga ik nu wat eten.