Hallo lezer,
Ik ben gisteren aangekomen bij het gastgezin. Over de vlucht(en) valt relatief weinig te zeggen buiten dat het lang duurde, heel lang; dat het eten en de koffie op niets trok en dat we niet in zee beland zijn. Vervolgens zijn wij* en onze bagage in een Hyundai-minibusje gepropt voor een 3 uur durende reis over wegen die gerust pokdalig genoemd kunnen worden. Costa Ricaans verkeer is ook het vermelden waard: Elke weggebruiker, of hij nu met een tientonner rijdt of met een Honda Civic, moet en zal zijn voorganger inhalen; of die nu trager is of niet. Zoals je wel kan voorspellen levert dit een enigszins hectische verkeerssituatie. Vervolgens zijn we één voor één bij onze respectievelijke gastfamilies gedropt.
De Gastfamilie
Sympathieke, relatief volumineuze Costa Ricanen. Communicatie verloopt euh… stroef. ‘Euh’ en ‘no comprendo’ waren gisteren waarschijnlijk mijn meest gebruikte uitspraken. Maar goed; loopt wel los, hoop ik…
Wat betreft connectiviteit: ik heb soms eens een tiental seconden gsm-signaal, dan is het weer gedaan. Internet is er in de school altijd, in de gastfamilie als de internetgoden goed gezind zijn, wat meestal niet het geval is.
Verder verloop
Deze morgen kwam hetzelfde busje iedereen weer oppikken om ons over nog pokdaligere wegen naar de school te transporteren. Hier aangekomen kregen we een test waarop het merendeel van de studenten (inclusief mij) faliekant gebuisd zal zijn.
Hierna komen nog verschillende kennismakingsactiviteiten. Joepie.
Ik ga hier deze editie van mijn blog beëindigen omdat ik enerzijds weinig inspiratie heb en ik aan het oververhitten ben. Maar schrijf zeker een commentje als je nog een brandende vraag hebt.
Fantastico om zo snel nieuws op je Blog te vinden en wat een levendige beschrijving van je tocht! Gracias Illya, zo hoop ik er nog veel te lezen en ik niet alleen! Enne, oef dat je de chauffeur van de Honda je veilig naar Santa Rosa heeft gebracht...
BeantwoordenVerwijderenNogal wiedes dat de test Spaans gene vette was, daarvoor ben je nu eenmaal naar Costa Rica vertrokken é en gebarentaal is bevorderlijk voor de lachspieren...
Dikke zoen en tot Blog!
Mama.
Holala, Illya. Een heel herkenbaar verhaal. Ik had het niet beter kunnen beschrijven. Wij vonden het trouwens geweldig om met een 20-jaar oude Toyota Landcruiser door die potholes te denderen! Ik kijk al uit naar de rest van je avonturen. Nicole.
BeantwoordenVerwijderenOlé olé Illya,
BeantwoordenVerwijderen(De tekst hieronder schreef ik reeds zondag. Het lukt me blijkbaar niet om een bericht te posten. Indien je dit leest, is het me, jawel, gelukt. Toch nog dit: kan het zijn dat je Facebook op non-actief staat? Misschien handig dat deze terug geactiveerd staat; ik ben misschien niet de enige die geen bericht kan plaatsen op je blog…)
Je eerste plaatselijke verhaal bracht me in levende lijve terug in Costa Rica. Dat verkeer ja, fantastisch toch! Daar kan de gemiddelde rondpuffende Belg nog wat van leren!
Je hebt daar ondertussen een serieus landsgedeelte dwars doorkruist. Hopelijk heb je ook wat van de natuur gezien en genoten.
Wat de taal betreft: maak je geen zorgen, morgen zal je immers al met twee woorden kunnen spreken: "euh euh" :).
Ook leuk dat je reeds kennis kon maken met andere Tico's in wording. De integratie zal sneller verlopen dan je denkt. Binnen een paar dagen zullen we je misschien al moeten antwoorden in het Spaans, mama mia.
Hasta luego!
Guy
Helaba,
BeantwoordenVerwijderenOef... een pak van ons hart na een veilige landing. Wij wensen je een gezellige "tijdelijke tweede thuis" en een boeiend en verrijkend verblijf in het paradijselijk Costa Rica.
Onze "grote" kleinzoon Illya is voor ons een niet te verwaarlozen bron van fierheid en geluk.
Een dikke knuffel,
Meemee en peepee
Hola Illya!
BeantwoordenVerwijderenTodo bien por allá?
De vliegtuigreis naar Costa Rica was blijkbaar al een avontuur op zich zo te lezen. Misschien de volgende keer toch maar beter een plaats met extra beenruimte boeken. Maar dan moet je er wel vroeg genoeg bij zijn. Maar geloof mij vrij, tijdens onze vliegreis naar Cuba is dát zelfs nog te krap uitgevallen voor onze lange benen.
Wat die pokdalige wegen betreft, ik vrees dat dat eigen is aan alle Zuid-Amerikaanse landen. Je kan niets anders dan het allemaal rustig ondergaan. Sit back and relax!
Hasta blogga,
Elyn.