Laatste dagen Costa Rica en NIEUWE BLOG

Opgelet! Dit werd geschreven toen ik in het vliegtuig van Madrid naar Zaventem zat.

Hallo*,

puravidaofniet.blogspot.com is nog niet dood! Al duurt dat niet zo lang meer. Ik mag dan wel op dit eigenste moment op weg zijn naar Zaventem, ik heb nog enig materiaal te verslaan over mijn Costa Ricaanse uitstap. Mijn laatste weekend was immers nog relatief evenementvol²*

Wel ja, als ik weekend zeg, bedoel ik eigenlijk enkel zondag. Ten eerste heb ik voor mijn laatste dag een nieuwe hostfamily-mate gekregen. Ik heb mijn zondag dus grotendeels besteed aan ‘den John’ uit de VS wat dingen uit te leggen en vertaler te spelen tussen hem en de familie.

’s Avonds ben ik dan met John en Jacob (die andere Amerikaan. Zie een vorige blog) naar die fiestas (zie ook een vorige blog) in naburig dorp Villareal gegaan. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk teleurgesteld ben in dit “grootse” spektakel. Misschien dat het in andere dorpen/steden spectaculairder is, maar hetgeen ik heb aanschouwd was maar een flauw beestje. Wat volgt is een ‘korte inhoud’ van de fiestas in Villareal.

Alles speelt zich af op het vierkante voetbalveld dat elk dorp in Costa Rica schijnt te hebben. Daarop heeft men in het midden een houten arena neergepoot. Daarrond staat dan een eveneens in hout geconstrueerde tribune. Als er al ‘health en safety’ bestaat in een obscuur dorp als Villareal, zal het zeker goede zaakjes gedaan hebben met al de steekpenningen die het zal geïncasseerd hebben; ik twijfel immers sterk aan de structurele integriteit²* van dit bouwsel. In deze arena vindt uiteraard de hoofdattractie plaats: de rodeo. En dit was nu juist wat sterk te wensen overliet. Dit hele ‘schouwspel’ kan ik als volgt beschrijven:

Er staan een twintigtal intellectueel weinigbedeelde mensen in de ring. Vervolgens komt een intellectueel nog minder bedeelde op een stier de ring binnengehobbeld. Na verloop van seconden tot soms zelfs minuten slaagt de mannelijke herkauwer erin voorgenoemde van zijn rug te werken, waarna de eerstgenoemden het koebeest dienen af te leiden voor deze zijn voormalige berijder vertrappelt. Na nog een tweetal minuten komt een trio pseudo-cowboys met lasso’s de ring in om de stier te vangen. Dit wordt ettelijke malen herhaald met verschillende berijders. Dit is kortstondig entertainend, maar na zo’n drie keer ben je het al beu.

Verder wordt het voetbalveld gevuld met spijs- en drankkraampjes en krakkemikkige kermiscontrapties³*.


Tot zover mijn drie maanden Costa Rica. Ik ben ondertussen nagenoeg aan het einde van mijn meer dan 28 uur durende reis naar huis4*.
Ik zal doorgaan met mijn blogs in München, maar dan op DIT ADRES.

*Voor mijn laatste Costa Rica-blog ontbreekt mij de motivatie een originele en tevens passende aanspreking te vinden.
²*In de voorbije drie maanden heb ik een toch niet geringe hoeveelheid Engels gesproken en daar ten gevolge van probeer ik tevergeefs ‘eventful’ en ‘structural integrity’ naar het Nederlands te vertalen.
³*Hier heb ik een gelijkaardig probleem als in ²*, maar aan deze alliteratie kon ik niet weerstaan.
4*Met “nu” duid ik uiteraard het moment dat ik dit schrijf aan, niet het moment dat ik dit publiceer.

It's the final countdown! tadadadaaa tadadatata...

Hallo persoon,

Vijventachtigste dag, (waarschijnlijk) laatste blog op locatie. Mijn voorlaatste schooldag is voorbij; mijn bus naar de luchthaven is geboekt (dat hadden de afzetters van EF natuurlijk niet in de prijs inbegrepen…). Ik keer bijna huiswaarts.

In die laatste week is er niet bijster veel gebeurd: ik heb mij meester gemaakt van nog wat Spaanse grammatica, ik heb nog wat rijst gegeten (voor de verandering) en ik heb met lede ogen* aangezien hoe ook Costa Rica zich onderdompelt in kerstsfeer.

Éen van die kerstgerichte evoluties was een kersthappening²* op school waar naast de leerlingen zelf ook de gastfamilies op uitgenodigd waren. Op dit ‘grootse’ evenement werd het typische Costa Ricaanse kerstgerecht geserveerd: tamales. Een tamal bestaat grotendeels uit een soort maïsmassa – niemand zou er raar van opkijken als iets dergelijks aan onze teergeliefde rundervrienden gegeven zou worden ter bevoedering – met daarin rijst – surprise, surprise – , vlees van weinig hoge kwaliteit, aardappel en wortel. Dit alles wordt omwikkeld met bananenbladeren en vervolgens gekookt. Geef mij dan toch maar kalkoen met vreemde zaken in voor kerstmis –³* of wat eet de gemiddelde Belg voor kerstmis? Ook moest elke klas als brave basisschoolkindjes een toneeltje of iets gelijkaardigs opvoeren. Joepie!!!!

Dat zal het zowat zijn, denk ik. Wanneer ik mijn volgende blog zal schrijven, weet ik niet. Mogelijks nog in Costa Rica, mogelijks in België, mogelijks pas in Duitsland. Tegen dat ik naar Beeëmweeland land vertrek zal mijn blog in elk geval verhuisd zijn. Enerzijds omdat blogger niet het meest gebruiksvriendelijke platform is en dat “Pura Vida Or Death And All His Friends” niet echt past voor München… In elk geval zal ik hier zeker een link posten naar het nieuwe adres.

Laat ik afsluiten met nog een willekeurige foto.

Enige toelichting is mogelijk gewenst. Dit is een foto van een afsluiting die een dikke maand geleden geplaatst is. Wat de plaatser waarschijnlijk niet in acht had genomen was dat het afsluitingsmateriaal nog ongebruikelijk levend was en dus zijn er een paar weken geleden twijgjes uit de houten palen beginnen komen. Het is een enigszins vreemd zicht.




*De uitspraak “met lede ogen aanzien” is hier niet geheel toepasselijk, maar ik had de onbedwingbare drang ze te gebruiken.
²*Ik gebruik wijselijk happening, aangezien feest aan de overdreven kant is.
³*Ik doormaak een liggend streepjes-o-fiele periode; ik kan er begrip voor opbrengen dat het overmatig gebruik van voorgenoemd leesteken een zekere ergernis kan opwekken, maar dat zal mij niet beletten mijn tijdelijke liefde voor liggende streepjes bot te vieren.

Er is licht aan het einde van de tunnel. Om dan weer een andere tunnel in te duiken...

Hallo begroete,

Het is weer een tijdje stil geweest op mijn blog. Wel ja, webpagina’s zijn over het algemeen niet van noemenswaardige luidruchtigheid*; ik doel dus op de figuurlijke betekenis.

Terwijl ik dit schrijf resten mij slechts 10 dagen in Costa Rica meer. Ik kan haast aan mijn valies beginnen… Er is licht aan het eind van de tunnel. Nu maar hopen dat het geen trein is die in de andere richting komt gereden²*.

Ik hoop dat iedereen een fijn Sinterklaasfeest heeft gehad. De brave man heeft helaas de oversteek naar het Amerikaanse continent niet gewaagd. Een eerlijk gezegd begrijpelijke keuze, gezien de ondermaatse aandacht en aanverwante verering van onze favoriete heilige en daarenboven de huidige brandstofprijzen in acht genomen, lijkt die toch wel substantiële reis een economisch weinig rendabele onderneming, temeer aangezien zo’n stoomboot waarschijnlijk wel wat lust. Ach, ik ga er vanuit dat de Sint wel wat achtergelaten heeft in mijn Belgische residentie…

En nu wat nieuws.

Een eerste opmerkelijk feit is dat de school wederom eerder leeg is deze week. Dit omdat iedereen die hier meer dan 90 dagen blijft enkele dagen de grens over moet om langer te mogen blijven. Velen maken bijgevolg de overtocht naar Panama. Ik blijf hier exact 89 dagen, dus voor mij is zo’n onderneming niet zinvol.

Iets dat toch wel als opvallend bestempeld kon worden was dat het zwembad op school de helft van de week leeg was. Doorheen de week zijn diverse onderhoudswerken uitgevoerd aan voorgenoemde plonsbak. Ondertussen is het weer een waardig lid van het genus ‘constructio zwembaddus’³* en er is – voor zover ik weet – gelukkig – niemand geweest die in een zatte/highe4* bui heeft besloten een duikje te nemen.

High? Jazeker, high! Naast de (overmatige) braspartijen, wordt er hier ook lustig op los geblowd. Gelukkig is dit een beperkte groep, maar zo nu en dan hoor je wel eens opmerkingen als “I’ve just been continually stoned the whole week!”. Gistermiddag waren ze zelfs mensen aan het uitnodigen voor hun ‘space cake party’. EF: Education First; uiteraard… Ik heb vandaag gehoord dat de space cake party niet zo goed verlopen is. Naar ik heb gehoord hebben ze de cake verkeerd gebakken en werkte hij om die reden dus niet. Het is dus een onschuldige cake party geworden.

Verder is December ook de maand van de ‘fiestas’. Dit betekent zeker niet dat de Ford Fiesta gezamenlijk gevierd wordt (oh, was het maar zo…). Het echter is iets met stieren en waarschijnlijk een hoopje suïcidalen die er gaan op zitten. Ik hoop er toch wel eentje te zien voor ik hier vertrek.

Zo hier zal ik dan maar afsluiten, op naar de laatste week.



*Behalve die vreselijke pagina’s die ten pas en ten onpas één of ander kleremuziekje beginnen te kelen terwijl je verwoed naar de ‘vorige pagina’-knop zoekt.
²*Dat zou eigenlijk niet zo’n probleem mogen zijn, Costa Rica heeft de geneugten van de trein immers nog niet ontdekt. Ze hadden ooit een treinroute, maar die was hoofdzakelijk bestemd voor koffie en bananen.
³*Dit is nu wel geen “echt” Latijn, maar ik sta ervan versteld hoeveel Latijn ik al vergeten ben. 6 jaar zwoegen; hop, weg. De Latijnse quote van Wouter Beke kon ik net nog verstaan.
Beke mag dan wel Van Rompuy op de hielen zitten in de politicus-met-de-uitstraling-van-een-dweil-competitie, ik vond het wel een mooie sneer naar Wart de Bever.
4*Is de in conjunctie met een substantief gebruikte vorm van high highe? Het klinkt wat verkeerd.

Update

Hallo C6H12O6 + 6 O2 → 6 CO2 + 6 H2O + Energie uitvoerder,

Een nieuwe blog op een ongebruikelijk moment. Aan tijd geen gebrek, aan boeiende gebeurtenissen daarentegen…
Bij het ter webbe gaan zullen mijn nog slechts 18 dagen in Costa Rica resten. Ik zou niet mogen, maar ik ben ondertussen al aan het aftellen (wel ja, mijn gsm telt af. De afteltechnologie is heden ten dage reeds vergevorderd.) tot het moment dat ik de luchthaven van San José (die eigenlijk niet eens in San José ligt, maar in de provincie Alajuela.) een tuigvlieg mag nemen om de grote plas over te steken naar euroland.

Maar goed, we mogen niet té veel op de feiten vooruitlopen, de feiten zouden wel eens moe kunnen worden, en dán zijn we pas ver van huis! Op school komen de nieuwe studenten en gaan ze ook weer; rijst wordt nog steeds in overmatige hoeveelheden geconsumeerd; Costa Rica blijft gestaag zakken op mijn appreciatieschaal en de internetgoden blijven mij ongunstig gestemd*.

En nu wat nieuws.

Het is duidelijk dat er iets verkeerd zit met EF-Tamarindo. Misschien zijn het wat kinderziekten – EF-Tamarindo is er nog maar een viertal jaar – die na verloop van tijd wel zullen verdwijnen, maar er moet toch iets verkeerd zijn. Immers, als men de leraren- en administratief personeelbezetting uit het filmpje op de website vergelijkt met de actuele, is quasi elke post veranderd. De ‘quasi’ uit vorige zin staat ook op het punt overbodig te worden aangezien mijn huidige leraar, die er, zoals ik het zie, van het begin bij was,³* heeft ook zijn ontslag ingediend om binnen één, misschien twee weken, EF te verlaten. Ik hoop op twee weken, want anders moet ik voor nog één luttele week een andere leraar hebben, hetgeen mijns inziens nodeloos compliceert. Herinner je ook de vorige lerares die andere oorden is gaan opzoeken.


De kamer die voorheen onderdak verleende aan een andere EF-student4*, wie ik eerder kort beschreven heb, zal nu het tijdelijke verblijf vormen van een nieuw individu. Dit individu is, in tegenstelling tot het vorige, geheel niet gerelateerd aan EF. Het is een Amerikaan uit staat Michigan genaamd Jacob. Hij ziet er een beetje uit als het soort type dat je ’s nachts, gekleed in een ‘hoodie’ zou kunnen komen in elkaar slaan met een baseball bat, maar het is een sympathieke, grafisch design-afgestudeerde. Zijn beweegredenen voor een geprolongeerd verblijf in Costa Rica zijn mij niet geheel duidelijk, maar hij zou een vrouw en kind hier hebben. De reden waarom hij juist dít huis occupeert, is dat hij een vriend-kennis van Gerardo, mijn gastvader, is.

Toen ik woensdag thuiskwam, passeerde ik een op straat staande koe, omsingeld door een aantal opmerkelijk energieke Costa Ricanen. De reden voor het op straat staan van de koe is mij evenmin duidelijk, maar wat weinig clarificatie behoefde was de intentie van de dorpelingen om deze onfortuinlijke herkauwer naar een gepastere verblijfplaats te transfereren. Ze zijn daar toch een goeie twee uur in de weer geweest om Bella cowboysgewijs van haar vrijheid te beroven en terug te brengen naar een gepastere resideerplaats. Helaas hebben ze gefaald en stond de koe er de volgende morgen nog.

Dat is het zowat. Ik sluit af met volgende beelden:

Zondag heb ik thuis naar de formule 1 gekeken in full HD…. Het volgende beeld is een accurate representatie van wat ik zag.

Ook heb ik nog een korte video van een aap op school.



*Kent er iemand enkele eenvoudige maatregelen om ze gúnstig te stemmen. Ik ben bijvoorbeeld niet bereid telecommunicatieapparaten te offeren bij rituele gezangen in computercode en dansen rond vreemd stomende koppen koffie, braambessen en effectief slaande tennissers²*.
²*Identificeer de drie logo’s en win geen prijs!
³*Nesten van bijzinnen, zo moet het!
4*welja, student…